küresel ısınma

gündelik hayatın yamuk rutinlerine çoktan mündemiç olmuş.

yemek yerken de oluyor. domateslere dikkat ettim de, kifayetsizlik var hepsinde. ezik büzükler. biraz odaklanarak baksan "al işte, olacağı buydu" diyecek gibiler. ulan yıllardır bu mevzuya nasıl uyanamadık? şimdi istersen vergi mükellefi ol, borçsuz adam ol. neye yarar?

hezeyan içindeyim. kalbimin gözleri mahmur, uykusuzluk perdesi, bitmek üzre olan son oyun bu küresel ısınma. lan o kadar üzülecek bir şey yok. sonuçta olacaktı bir gün.

fakat düşündükçe domateslerin sinsi sinsi güldüğünü görüyorum. hissiz bir intikam alma peşindeler. öç almayı bile kutsallaştıran insanoğlu bunu mu beceremeyecek?

yürüyün ey kavmürrezîl!