seni dövmek istiyorum ama dövemem diye korkuyorum

dövemem diye korkuyorum değilde "seni dövmek istiyorum keşke karete, judo falan bilsem... çat diye oturtsam ağzına... ne şaşırır ama" dediğim adam çok olmuştur. gücüm yetmez ki. erkek sonuçta. şimdi ben ki şu yaşıma kadar bir fiske yememiş insanım. biri bana bir vursa hele ki bir kavgada herhalde psikoloji falan kalmaz. ilk okulda bir öğretmenim vardı. bir sene beni okuttu. sonra intihar etti. 3.sınıfta sanırım. beni okuttuğundan değil, sorunları varmış. biliyordum ben onun sorunları olduğunu. küçücüktüm beni tehdit etmişti. sana bi koyarım yamulursun demişti aynen bu şekilde. zaten herkesi dövüyordu. bende müdüre şikayet etmiştim. sonra bir dolu şeyler oldu. açığa alındı falan. ben rahat durmadım gene bir şeyler yaptım. ama çok çektim o kadından. baya dağıttı benim hassas duygularımı. bide neden vurmak istedi -neden ben eski öğretmenimde olduğum kadar başarılı ve aktif değilmişim? bundan dolayı. vurmadı bana ama vursaydı ben kusardım herhalde ne bileyim. yada bayılırdım. ya küçücük çocuğum ne istedin benden. ölmüş kadının arkasından konuşmayım şimdi. gözleri hala gözümün önünde sanki. hala böyle hatırladıkça kanım çekiliyor. ayy...neyse işte böyle hala vaktim olsa dövüş kursuna yazılsam diye düşünürken buluyorum kendimi sonra unutuyorum sinirim geçince. ama bir gün yazılacağım bir yakın dövüş kursuna. söz olsun. dövmek istediğim çok insan var. ama bir korkumda şu hani savunmak için falan filan diye ben bu duygularımı tamamen bastırır, dingin bir insan olup çıkarsam. o zaman da ben istemem. en iyisi adam tutmak. temiz iş. getirip önümde dövsün elemanı. paramda var. yeter sanırım. ama çok pis psikolojim var. çok üzülüyorum bazen kendime.