bir insanı çok sevmek

"tanım: bir insanı, aradan yıllar geçmiş olsa bile, dün gibi hatırlamanıza sebebiyet verecek kadar çok sevmektir."

ahh, ben seni o kadar çok sevdim ki...

yüzünü incelerken ağlamak istediğim olurdu, hatırlıyorum!

nasıl bir sevgiydi? nasıl sevebildim ben bu kadar seni? o kadar çok sevdim ki, kalbim sıkışırdı bazen. nefes alamadığım olurdu. hep adını sayıklardım, herkese seni anlatırdım.

gizlice gözlerinin etrafındaki kırışıklıkları incelerdim, saymaya çalışırdım. her iki yanağında da bulunan gamzelerinin, gülerken nasıl şekil aldığına dikkat kesilirdim. bir erkekte nasıl bu kadar güzel bir burun olabilir diye tartışırdım kendi kendime... sonra gülümserdim. allah'a şükrederdim. sen yanımda olduğun için.

çok sevdim ben seni. yürürken koluna bile giremeyişim hep çok sevmemdendi. valla bak. dokunmaya korktum. belki istemezsin diye, ne bileyim. "neden kaçıyosun benden" diye sormuştun bir defasında. gülümseyerek "ne kaçması, keyfimize bakalım" diye dans etmeye devam etmiştim. çünkü eğer sen bana o an dokunsaydın, ben heyecandan ölebilirdim. kalbim sıkışabilirdi. her zamanki gibi.

çok zaman sonra, dünyanın en güzel gününü yaşadım ben senin sayende. beni öptün bi gece. geçen sene. 8 mayıs'ta. hatırladın mı? ben etrafımda onca insanın olduğunu unuttum seni öperken. gözlerimi açtığımda kendime geldim. sonra ben daha da çok sevdim seni. insan kendinden çok kimseyi sevemezmiş. ben ilk defa hayatımda seni sevdim kendimden çok.

sonra birden her şey karardı. senin okulun bitti, gittin. asker oldun sonra.

bense hiç senin elini tutup gezemedim.

ben seni ne kadar çok sevdim bir bilsen...