bir insanı olduğu gibi sevmek

zordur...
gene de seversin ama artık mutlu olamayacağını bilirsin.
ilk başlarda "olduğu gibi sevmek" tir zaten seni cezbeden, ve eğer zaten böyle bir cezbe kapılmışsan...
ama rutine döndükten sonra sen o nu, o seni...
"biz" yapmaya çalışır.
o gün mutsuzluk start verir.
dört nala koşarsın, nefrete doğru...
en sevdiğini incitmenin yaşattığı hayal kırıklıkları kaplar hayatını...
zordur, gereksizdir...
ama o 3-5 an yok mu?
ömre bedeldir,
yine de yetmez, "ben" olabilmek, "aşk" tan bile büyüktür...