hayata dikiz aynasindan bakmak

yoktur karşılığı acının hiçbir dilde... yitirdiklerinin yerine yenilerini koymaya çalıştığın an başlıyor sanırım insanın en büyük yanılgısı. yani köhne liman şehirlerinde ağlayan bir çocukluksa yazgına biçilen, o resmi yerinden oynatmaya hiçbir deklanşörün gücü yetmez... fotoshoplanmış bir hayatı dikey çizgilerle kesen paradokslar bizi zamanın renksizliğine savuran... oysa öylece dursa o resimdeki ıssızlık, mor askılı bol tükenmişlik... hiç dokunulmasa, gökkuşağına 8. bi renk eklenmeye çalışılmasa... yani hayatın gerektirdiği gibi yalnızca,yola çıkılsa ve kırmızı ışıkta yapılan şeyler siyah beyaz di'li geçmiş zamanların gölgesine inmek olmasa... tek şeritten takip edilse güneş, dikiz aynasından göründüğü kadar zemheri olmasa izini sürdüğünüz yazgının azrail'e yoldaş siyahı...