apartman boslugundaki kedi ve ben

bir kedi, uçan bir balon, yere düşen zeytin tanesi, sökülmüş bir kazak, bir duruş, bir çığlık..
hayatın içinde yer alan her bir "şey"..
nasıl da anlamsızdır bir çok zaman, etki alanımıza teğet geçene kadar nasıl da boş.. ama bazen, ufacık bir detay öyle anlamlanır ki.. renkler, kokular, bakışlar.. değişir, bambaşka bir tanım alır içimizde; eğer bize, o içimizde sakladığımız, hani çok değersiz dese bile ağızlarımız, o pek kıymetli "ben"imize değerse.. dönüp arkamızı gittiğimiz resimlerin içinde bulunca kendimizi, tutunuruz çerçevemize. sarılırız sımsıkı, "bak yalnız değilim" diye..

ateş düşünce, yakar..ısındıkça biz..açılır gözlerimiz.