yasamaya paydos diyen adam

fiziksel acılar ve hastalıklar insanı canından bezdirebildiği gibi, ruhsal acılar da insanın canını o kadar yakabilir ki, artık devam etmek istemezsiniz. Ölmek istemek, artık dayanamamaktır. Burada mantıktan çok takat ve dayanıklılık aramak gerekir. Ölmek isteyen kişi "işte ölmek lazım" ya da "hayat kötü" dediği için ölmek istemez. "artık dayanamıyorum" dediği için yok olmayı, dolayısıyla acısının da yok olmasını ister. Bazen içimizdeki acı o kadar büyüyebilir ki dünyayı yakmak isteriz. içimizde bir dünya yangını varken hayatın bizle dalga geçercesine akıp gitmesi, insanların acımıza, gözlerimize kör bakması bizi uzaklaştırdıkça uzaklaştırır ve çaresizliğe sürükler. Yaşamdan vazgeçmek, hayata küsmek,kızmak çok ağır bir yükün altında ezilen ve artık taşıyacak gücünün kalmadığını gören insanın "başka çarem kalmadı" dediği andır. işte böyle zamanlarda insan onu sevenlerin ve/veya kendi hayatının hatırına ölmemeyi seçebilir. Ne var ki çok acı çeken hastalar için, "neyse acısı dindi ya ona seviniyorum" denmesi gibi, intihar edip ölenler için de böyle bir acıdan kurtulmak için son çareye başvurduklarını bilip kendimize hatırlatmamız gerekir. evet güçsüzlüktür, ama dünyayı yerinden oynatamamak da güçsüzlüktür. Herkesin herşeye gücü yetemez. Bir afrikalı için aç kalmaya dayanmak güç gerektirebilir, ama aynı afrikalı için aşığından ayrı kalmak veya çocuğunun gözlerinin önünde ölmesi daha da güç gelebilir. insanoğlu sadece doymak, fiziksel olarak varlığını sürdürebilmek üzere yaşamaz. insanoğlunun ruhani ihtiyaçları da son derece acil ve önemlidir. Ruhani bir yoksunluk bazen fiziksel bir yoksunluğu mumla aratır. Bunu yaşamayan bilemez. Bilmek de çok marifet değildir, sadece çok kişiye özel ve katlanılması son decece zor bir mücadeledir. Tüm yaşamdan ayrılmak isteyecek kadar bezenlere güç dilemekten ve sabır dilemekten başka yapılabilecek en iyi şey onlara" saçmalama, şımarma, bak ne güzel hayat" gibi şeyler söylemektense, acılarını anlamaya çalışmak ve paylaşmaktır. Ondan sonra onlar için hayatı "güzelleştirmek" olabilir ancak yapılacak şey. En önemlisi kaybedilen, acı veren şey her neyse bu konuda yaralı insanı yalnız bırakmamaktır. Abarttığını, yanıldığını, kendi kendine boşuna işkence yaptığını söylemek acı çeken insanı son derece yalnız bırakır ve acıya daha da gömer.