Dün bana sorsalar derdim ki en sevdigimmm şehir ama şu an bir daha adım atmaya cesaretim olmayan şehir. Ama son kez gitmek zorundayım. Son kez uyudugu yatagi gormek, evinin terasinda onun oturdugu koltuga oturup onum gozunden ışıkları görmek, ve beraber izledigimiz bir filmi açıp onun güldügü sahnelerde gülmek. Ve onun bardağından kahve içmek için. Ölümlerden sonra en çok kullanılan kelime şüphesiz keşke demek. Simdi farkettim de ne kadar az fotografimiz varmis. Oysa ben yüzünü asla unutmak istemem. Internete yazinca cikacak muhakkak ama o zamanda bayrağa sarılı tabutunu görüp daha da çok ağlayacağım. Keşke çok daha fazla fotografimiz olsaydi. Keşke daha çok gelebilseydim yanına. Keşke görebilseydim yaşadıklarını. Nasıl bir acıymıs bu. Bununla nasıl yaşar insan? Ahh Sinop hayatımın en güzel anıları var içinde. Ama haritada karalayasım geliyor seni..