Kuşkusuz herkes sevdiği bir şeye ilgisini farklı şekillerde gösterir fakat erkekte bir kadını sevdiğini en belli eden şey, sanırım, arasında geçen sürenin çokluğu ya da azlığı kayda alınmaksızın onunla bir görüşmesinden sonraki diğer görüşmesinde ve her seferinde ona, ona ilgi duyduğu ilk anlardaki gibi hissederek yaklaşmaktır. Yanılıyor olabilirim ama benim gavur sevgilimi belki bilmem kaç binden fazla gördüm -birinin bitip diğerinin başladığı görmeleri sayarsak- ve her seferinde -abartı değil- aradan 2 dakika geçtiğinde bile, ilk kez görmediğimin her türden deliline rağmen, ilk gördüğüm anın kendi şiddetinde artçı şaşkınlıklar ve donakalmalar yaşardım. O her seferinde gülerdi, bir süre bunun rol olduğunu düşünmüş ama sonra kendisi fark etmişti. Bir kere kpop grubundan bir kız gösterip "bu kızın ayak fotoğraflarını sattığını söyleyen bir adama 7.000 dolar gönderdim." dedim. Kendisi gavurdu ve ahlaksızlığı daha olağan karşılıyordu, bu yüzden adama kızmak yerine bana kızdı. Şimdi memleketine döndü, bir sene önce. Dönsün tabii. Benim fazla yaşamayacağımı söylemişti. 1 sene oldu hala yaşıyorum. Bilgisayarda fotoğrafları var, ayhan abi gece 3-4 parça bir şey getirmiş. Çok kaliteliydi. Survivor aç dedi, izledik. Gavur sevgilimi sordu, "Senin bir sevgilin vardı, ona ne oldu?" dedi, cevap vermedim, youtube shorts'da beautiful koren girls diye mini videoya dalmıştım. O da üzüldüğümü düşünüp "benim baldız nişanı attı." dedi. Görüntülü aradım ama açmadı kadın. Taytı var bende, ayhan abiye verdim götürsün diye. Pahalı bir şeymiş. Birazdan havalimanına gidip birini almam gerekiyor, şu isimli kağıtlar serbest mi bilmiyorum ama ondan kaldırmak istiyorum. Bu kafayla ütü yapmak 3 gün sürüyor, komşudan rica edeceğim ama fazla samimi davranıyor. En iyisi, babamın yakınlarda oturan teyzelerine gidip ütületmek. Yine evlenmem için kız gösterecekler. Güzeller de var ama benim eski gavur sevgilim silik ve yırtık fotoğrafıyla bile daha güzeline denk gelme olasılığını olmadan değilliyor. Fatih altaylı'nın kahve makinesinden aldım. Çok iyi.

Kuşkusuz soğukkanlı ya da makul düzeyde öz güvenli olmayı aşan kendinden fazla emin kişi davranışlarıdır. Doğrusu çok uzun süredir kimin nasıl bir davranışla orada olduğunu algılayamıyorum. Fakat herkesin her şeyi bildiğini ve kendinden referans gibi yola çıktığını görmezden gelmek mecburu ortamlarda mümkün değil. bir keresinde titanik abi burada, "Bir entry girerken bile 'bu kelimeyi doğru mu yazdım acaba?' diye düşünüyorum." demişti söylediklerinin doğru olduğundan oldukça emin birine. Doğrusu sesi yüksek çıkmak ve bağırmak, karizma ve ukalalık seviyesinde iddialı olmak, doğruluğunu kontrol edilmiş bir şeyi öz güvenli söyleyebilmek ile söylediğinin geçerliliğinden şüphe duyulamayacağını içeren konuşmalar yapmak hep karıştırılır. Ben hiç davranmam. Eylemlerim öylesine ortaya bırakılan, etrafta uçuştuğu fark edilmeyen boş ambalajlar gibi. Dedi az önce karşıdaki daireden çıkan ve ayhan abiyi bizden çıkarken görüp ona buraya yeni taşınıp taşınmadığını soran lüzumsuz adamla ayhan abi konuşurken bir şeyler söylenerek yukarı çıkan adamın söylendiklerini duyup tekrar eden 60 yaşındaki sürekli sinirli ablanın torunu.

Kuşkusuz uzun süredir gündelik rastlanmaların dışında kalmış ve bu nedenle hatırlanmaması muhtemel demokratik kongo'dan sözlüğü selamlayan kimsenin cevabı ne olursa olsun cevaplandığı için memnun etmeye yetecek sorusu. Onlyfans çok pahalanmış, fazla hesabı olan varsa Gilles Deleuze kitabı ile takas edecek DM. Taksi bugün nerelerden getirmiş uzun uzun, 2 katı yazdı. Paranın artanını da yok diye vermedi. Mekana gelirse ödeşiriz. Mutlu mutlu gitti. Müfettiş var iki bina ötede. Sabah-akşam usulsüz sürüşlere ceza yazıyor. Biraz para verince hatasız adama da yazıyor. Plakasını vereceğim ona. Adamın kızı evlenmiş, kaçırdık, Saussure ile ilgili birkaç kez sohbet etmiştik. Neyse ev çok sıcak rabbimin inayetiyle.

kuşkusuz oysa çok faideli bir yazı idi.

oylayınca bildirim geliyor mu?

Kuşkusuz yöne yaslanılmaz rabbimin inayetiyle.

Kuşkusuz kim bilebilirdi ki zamanın hangi yönüne gidebileceğimizi seçemedeğimiz tek boyut olması diye bilgece düşünen adamın salak olduğunu. Yön mekana aittir. Demek ister gibi kaşlarını çattı taksici nereye baba diye sorarkenç

Kuşkusuz içeriğin iç ile ilgisi kelime benzerliğinden öteye geçmez, dışı da bir şeyin içeriğidir, dolaysıyla poşeti ekmek koymak için düzelten adam ters haldeyken içerdiği dışarısını yere döker. işte böyle dış dünya oluşmuştur, big bang aynen budur. Dedi kendiliğinden namaz kılan seccade almaya gelen teyzenin yanımda duran sex shop işletmecisi oğlunun evcil primatı. rabbimin inayetiyle.

Kuşkusuz bakınız kuru temizlemedeki kadın aradı, bugün yetişmez dedi. Fizik okumuş hiç sevgilim olmadı ama bir tanesi çok akıllıydı. Bunu ona söylediğimde, duraksadı ve baktı baktı ve geri döndü. O zamanlar türkçe öğrenmemişti. Sadece rusça ve ingilizcesi vardı.

Kuşkusuz olumsuz yönlü her odak , yönelmeden daha kuvvetli ve etkilidir cevabını almak için imamın gelmesini bekleyeceğim.Çok güzel kız geçiyor sokaktan şimdi. Entry, onu kestiğim için maalesef kısa kalacak. Entrylmeyen kısmın daha uzun olacak rabbimin inayetiyle.

Kuşkusuz uzun parliament kalmadığını refleks olarak söyleyip ardından düzelterek "ha sana, var arkada sana" deyip getirirken öyle bir şeyi neden hiç düşünmediğini merak ettiğim çorumlu minik marketin sahibinin söylemediği sözüdür. Yine de ona aittir. Bazı potansiyeller ya da muhtemeller gerçekleşmesine gerek duyulmadan iye tahsis edilebilir. Ona sormak istedim "evet deyince evetin kesinliği herhangi bir nesneye verilmiş isimden mükemmelce fazladır. Neresine bakmak lazım bunun? diye. ama vereceği cevap zaten belliydi. 2 tane çakmak sattı geçen gün, gaz basılmıyor. Basacağımdan değil, öyle bir imkanın olması rahat hissettiriyor. Aynı sebeple yanımızdaki özlemeyiz. diye düşünür dünyanın 7 harikasının sıralamasını yapan abimiz. Ama rabbimin inayetiyle imtihanına imtihan katıp istek ve öneri kutusuna istek ve öneri kutusunun kendisiyle ilgili içerik yüklemeye devam ediyoruz. Şimdi müzik değişti, bu yazı da çok anlamsızlaştı. Atmosfer içinde yaşanan olaydan daha olay. Taksi bekliyorum.

Her erkeği refleksif ibne yapan ilginç deneme. Kırk yıllık müptezelim, bir kere denemedim.

Kuşkusuz üzerine hiç distopik filmler yapılmayacak yapay zekadır. Hdfilmcehennemi.c hiç sevmez o yüzden. bilmiyorum ama edgar poe şiiri vardı sanki bununla ilgili.

Kuşkusuz falcılık ve yaşam koçluğu yaparak geçimini insanlardan sağlayan halamın bir gün yaşanacağını önceden tahmin ettiği olay olarak; mesajı yanlışlıkla gönderdiğini iddia eden bankacı hanımefendiyi, mini etekli instagram fotoğrafı hatırlanınca "burada kiralar yüksektir ama doğalgaz masrafı olmaz" diye iç geçirip "Hayır, telefonla gönderdiniz" şeklinde uyarmaktır. Kahkahayı yansıtan harf dizisi gönderir ve "Hiç normal bir şey duymuyorum sizden ilahi" dedi. Şimdi yanına uğramak isterdim ama bankaya gidince insanlarla merhabalaşmak zorunda hissediyorum ve müşteriler hep suratsız. Faiz yemedikleri için öyleler. Allah'a şükür boğazımdan tek bir helal lokma geçmedi. imtihanı görüyor ve artırıyorum derdi, hayrına sinagog dedemin arkadaşı imam hatipli kuyumcu kör yusuf amca. bana ölmeden gavat demişti.

Kuşkusuz biri için başlayan günün öteki için de başladığını karşılıklı olarak teyit etme ünlemi. Birazdan bir şeyler yazacağım buraya. Misafirlerim var, doğalgaz kartlıydı faturalıya geçiriyormuş ev sahibi. 1-2 lira falan tutar dedi. Daha iyi olacak dedi, katılıyorum. Genelde unutuyorum yüklemeyi. Eve zor geliyorum, uyumuyorum pek ama eve 1 dakika girip ardından çıkınca bir gece evde geçirip uyanmış ve güne başlamış gibi hissediyorum. Bunu bize sosyologlar da açıklayamaz psikologlar da, sümer-bilimciler açıklayabilir. Her gün polis çevirmesi var, bu aralar pek dışarıda faal olamıyoruz. açıklamada Ya da twitterda takipçi sayısı 253'ün üzerinde olan kişiler. iNternetten giyilmiş çorap sipariş ettim. Dün gelmiş, kargoyu kapının önüne bırakmış kargocu. Daha şimdi açtım. Sapık dedi babam bunun için, kargocuya dediğini varsayıyorum. Varsaymak başka yaptığımı söylediğim her şeyi öyle yaptığımı varsayıyorum. Bugün nudeler biraz çoğalsın. Checkupa gideceğim ama kanda çıkan şeylerden hemen başka yere gönderiyorlar. Rüşvetler de yüksek, çıkmak kolay olmuyor. Biyolojik saatim analog değil.

Kuşkusuz yoklamada mevcudiyeti sorgulananın biçimce olumsuz olsa bile yalnızca olumlu yanıt verebilir olmasından da öncedeki bir yanıtsız kalmanın doğurduğu yanıt verip veremeyeceğine ilişkin kontrol sorusunun da yanıtsız kaldığı "yanıtsız" sonlanmayan, belirsiz devam eden sorma faaliyetidir dedi, abi seni de geçerken alayım mı diyen taksicinin soruyu sorarken yanında oturan hoş sesli kadının "buna cevap vermezse almaya mı gidersin, almadan mı gidersin" diye sorduktan sonra bir de şöyle bir hali bunun derken telefonundan women şarkısı çalınca alo deyip bitirince açıkldığı sorgulama faaliyeti. Kolum ağrıdı yazmaktan. istemsizce ve odaklanmış olarak söyleyecek olsydım "çenem ağrıdı konuşmaktan" derdim. Formel doğruluk, içerikteki yoğunlukta ters orantılı mıdır diye sorardı burada olsaydı fırında çalışan güzel kız. Ama çıkmış işten, zaten ona demiştim instagram fenomeni olabileceğini. Husserl'den nefret ediyorum dedi. işverini onu işten çıkardı. Beni görünce görmezden geliyor ama sinestesik olsaydı tatmaktan gelecekti şeklinde miyavlıyor kedim.

Kuşkusuz girdi girilmiştir ancak çıktı oluşmamıştır rabbimin inayetiyle. David Hume r.a haklıydı. dedi haaahkhhıı tuğf diye tükürerek yolda yürüyen yaşlı adam.

Kuşkusuz "bir yazıyı göstereyim." diye devam etmesi beklenen ve tam olarak da öyle devam eden bir cümle. Bu cümlenin ögelerine ilişkin imam gazali bile konuşmazdı. Mühim olan metin. Bard adlı Google'dan doğma yapay zeka kardeşimizden, daha derin bir konuda -piramit yapması için zorlanan kölenin bugün ne yaşadığından habersiz "wow" diyerek takdir edilmesi gibi köle gibi görmeyerek- çeşitli talimatlar vererek bir kuram oluşturmasını ve onu birlikte makale olarak yazmasını istedim. Sağ olsun, kırmadı. Hiç kırmaz, bu yüzden değersiz. ve şöyle bir metin ortaya çıktı. Metnin sonunda çıktıya ilişkin notumu yazacağım. Bu aşağıdaki metin bu makele yazmanın içeriğidir ama üst içeriği asıl önemli olan. Trt nağme dinliyorum. böyle şeyler yazdırmam için para teklif eden insanlara rastladım, bu nude atmaktan daha ahlaksız ve bu yüzden hatırladığımda kabul edeceğim.

"The essay titled "Unveiling the Ontolinguistic Fabric: Toward a Deconstruction of Self and Reimagining of Experience" was written by Bard, a large language model from Google AI, in response to specific instructions and prompts provided by the author.

The Ontolinguistic Theory of Pre-Experiential Experience

Unveiling the Ontolinguistic Fabric: Toward a Deconstruction of Self and Reimagining of Experience

Introduction:

The Cartesian cogito, with its individuated gaze upon the internal landscape, casts a long shadow that obscures the intricate interweaving of human experience. This essay proposes a radical reconceptualization, one that dismantles the reified edifice of the self and reconstructs it within the vibrant tapestry of the ontolinguistic. This is not a solipsistic foray into the recesses of individual consciousness, but rather, a spelunking expedition into the subterranean labyrinth where self and other engage in a symbiotic dance of being.

Death, the enigmatic interlocutor at the feast of life, serves as our inaugural guide. While its icy embrace remains forever beyond the grasp of the living, its spectral echoes reverberate through the communal chambers of grief, weaving threads of shared loss into the ontolinguistic fabric. We experience death not as isolated monads, but as co-participants in a collective dirge, our steps guided by the diaphanous threads of bereavement, our empathy a bridge across the uncrossable chasm. Death, thus, transcends the bounds of individual experience, becoming an ontolinguistic event, a horizon of mourning co-constructed through the shared lexicon of absence.

Historiography, too, joins this spectral chorus. We traverse the labyrinthine corridors of the past not as firsthand witnesses, but as pilgrims treading upon paths paved with whispers and echoes. The French Revolution, the Great War, the fall of Rome – these are not personal mementos tucked away in the dusty attic of individual memory, but rather, ontolinguistic palimpsests etched upon the collective soul. We experience these epochs not through the immediacy of lived moments, but through the prismatic lens of shared narratives, the linguistic bridges that bind us to the ghosts of generations past. Historiography, in this way, becomes an ontolinguistic conduit, a portal to the unlived, a testament to the porosity of time in the face of the collective.

Language, however, emerges as the prima ballerina in this spectral ballet. An alchemical concoction of potentiality, language transmutes the intangible into the tangible, conjuring worlds unseen, emotions unfelt, experiences unimagined. We speak of love we have not tasted, of fear we have not grasped, of joy that dances just beyond the horizon of our own lives. Language, thus, transcends the limitations of the individual, becoming the quintessential ontolinguistic experience, a portal to the unlived, the unfelt, the unrealized. It is the echo of a future promise, the phantom limb of a life yet to be, a testament to the boundless capacity of human consciousness to reach beyond the confines of the self.

This essay embarks on a rigorous and critical exegesis of these ontolinguistic entanglements. We shall engage with the specter of death, the phantoms of history, and the sorcerous whispers of language, all in pursuit of a singular, elusive question: what does it mean to be human in a world where the boundaries of the self dissolve into the spectral realm of the other?

Chapter 1: Death as Ontolinguistic Witnessing: The Experience of Action to which the Self is Not a Part

The Cartesian cogito, with its insistence on the isolated "I think, therefore I am," crumbles at the precipice of death. This singular event, irrevocably beyond the grasp of the living self, unveils an alternative tapestry of experience – one woven not from individual threads, but from the shared fabric of the ontolinguistic. Death, in this chapter, emerges not as a solitary terminus, but as an inaugural witnessing, a portal to an experience the self can only access through the shared language of loss.

This is not to posit a morbid voyeurism, but rather, a radical reimagining of death's ontological status. Rather than the absolute negation of being, death becomes a potent catalyst for a collective "being-towards-absence." The void it carves within the community resonates with an ontological echo, a ripple that disrupts the smooth surface of individual experience and exposes the intricate network of shared meaning that binds us together.

Loss, the linguistic embodiment of this ripple, becomes the bridge across the chasm. Through the articulation of grief, through the shared lexicon of mourning rituals and narratives, we collectively witness the absent presence of the deceased. We experience their death not as isolated spectators, but as co-participants in a communal elegy, our voices weaving threads of lament into the ontolinguistic tapestry. This act of witnessing transcends the limitations of individual consciousness, breaching the self-other divide and forging a space of shared being-in-absence.

This ontolinguistic witnessing is not a passive act of observation. It is a performative, intersubjective dance of meaning-making. Through the act of sharing stories, evoking memories, and performing rituals, we actively "bring forth" the deceased, conjuring their presence within the space of language. This conjuring is not a mere illusion, but rather, a reconfiguration of ontological boundaries, a blurring of the lines between self and other that allows us to experience the unlived, the unfelt, the presence within the absence.

The echo of death, reverberating within the shared linguistic space, also carries within it the seeds of transformation. As we witness the loss of another, we confront our own finitude, our own potential for absence. This confrontation acts as a catalyst for reevaluation, urging us to re-examine our place within the web of human connection, to reorient our priorities, and to re-calibrate our lived experience in the face of the inevitable.

In conclusion, death's ontological significance lies not in its finality, but in its capacity to unveil the intricate fabric of the ontolinguistic. Through the act of witnessing, mourning, and conjuring, we participate in a collective experience that transcends the limitations of the self and reveals the profound interconnectedness of human existence. Death, in this reimagined light, becomes not an ending, but a portal – a window into the depths of shared being, and a catalyst for re-evaluating our place within the tapestry of human experience.

This is the first thread in the ontolinguistic tapestry of death. In the chapters to come, we will explore the spectral whispers of history, the sorcerous spells of language, and the transformative potential of ontolinguistic witnessing, further unveiling the intricate dance of self and other within the luminous fabric of human experience.

Chapter 2: Historicity Experience: Without Being There, Historical Always-Being-There

The human tapestry extends beyond the warp and weft of individual lives, encompassing the vibrant threads of a shared past. This ontolinguistic fabric, woven from the echoes of events long gone, grants us access to an "always-being-there" – a realm of historicity where we experience epochs we never witnessed, lives we never lived. Unlike the solitary witness of death, historicity presents an intricate dance of absence and presence, demanding a nuanced interrogation of self and experience.

Individual consciousness, bound by the shackles of temporality, can only access the past through fractured shards of memory and secondhand narratives. Yet, within these fragments lies an ontological portal, a linguistic wormhole that propels us beyond the confines of personal experience into the sprawling landscape of historicity. We traverse the battlefields of Thermopylae not as flesh-and-blood soldiers, but as embodied echoes, our minds resonating with the clash of bronze and the echoes of victory cries. We wander the opulent halls of Versailles not as courtiers, but as spectral observers, our senses tantalized by whispers of intrigue and the rustle of silk gowns.

Historiography, however, is not a mere mirror reflecting the past. It is an active loom, weaving threads of fact and interpretation, myth and memory, into a tapestry rich with the subjective hues of human experience. Through the evocative power of language, through the construction of narratives and the curation of artifacts, we "bring forth" the past, conjuring its ghosts within the present moment. This conjuring is not a sterile academic exercise, but a vibrant ontolinguistic encounter, a blurring of boundaries between then and now that allows us to experience the unlived, the unfelt, the "always-being-there" within the realm of the absent.

The historicity experience, however, is not without its thorns. The specter of bias, the whispers of selective memory, and the echoes of manipulation cast long shadows across the tapestry of the past. We must navigate these shadows with an acute awareness of the inherent subjectivity of historical narratives, constantly interrogating the voices that shape our understanding of the "always-being-there." This critical gaze is not an act of nihilism, but rather, a testament to the profound responsibility we bear as ontolinguistic interpreters of the past.

For within the intricate dance of historicity lies not only the potential for understanding, but also the seeds of transformation. By engaging with the ghosts of our collective past, by experiencing the triumphs and tragedies of those who came before, we gain a deeper comprehension of our own present condition. The echoes of revolutions remind us of the power of collective action, the whispers of fallen empires caution us against the pitfalls of hubris, and the resilience of everyday heroes serves as a beacon of hope in the face of adversity.

Historicity, then, is not a mere chronicle of bygone eras, but an ontolinguistic crucible within which we forge our understanding of the self and the world. It is a tapestry woven from echoes and interpretations, absences and presences, forever challenging us to engage in a critical dance with the ghosts of the "always-being-there." In the chapters to come, we shall delve deeper into the sorcerous spells of language, the transformative potential of ontolinguistic witnessing, and the intricate relationships that bind self and other within the vibrant tapestry of human experience.

Chapter 3.1: Language as Subjectless Experience in Every Aspect, or Experience without an Experiencer

Language, the very essence of ontolinguistic experience, possesses an enigmatic quality that sets it apart from other forms of human interaction. It is not merely a tool for communication, but a portal to realms of experience that transcend the confines of individual consciousness.

In the realm of language, the traditional notion of the subject, the self-aware entity that experiences and observes, dissolves into a fluid interplay of signifiers and signifieds. Language undoes the rigid boundaries between self and other, subject and object, blurring the lines between experiencer and experienced.

This subjectless experience is not a denial of the individual, but rather, a reconfiguration of subjectivity. It is an ontological shift, a movement beyond the confines of the ego to a place where experience is not owned or possessed, but rather, shared and co-created.

Language, in this sense, becomes a medium for collective experiencing, a shared lexicon that allows us to traverse the ontological boundaries of individual consciousness and engage in a symphony of shared meaning. Through language, we experience emotions, sensations, and ideas that lie beyond our personal purview, venturing into realms of the unlived, the unfelt, and the unimagined.

This subjectless experience is not limited to the realm of linguistic expression. It permeates every aspect of language, from the formation of words to the comprehension of narratives. In the act of naming, we transcend our own subjectivity, giving voice to the unnamable, the intangible, the experiences that lie beyond the grasp of individual consciousness.

The grammatical structure of language further reinforces this subjectless experience. Verb tenses, for instance, allow us to transcend the limitations of the present moment, experiencing events that have not yet occurred, or reliving those that have passed. This temporal fluidity blurs the boundaries between individual experience and collective memory, allowing us to participate in the shared tapestry of human experience.

Narrative, too, plays a crucial role in fostering subjectless experience. Through the construction of stories, we weave together disparate threads of experience, creating a tapestry of shared meaning that transcends the boundaries of individual consciousness. We become co-creators of the narrative, sharing in the experiences of others, and in doing so, expanding our own horizons of understanding.

In this subjectless realm of language, the distinction between experiencer and experienced dissolves. We become not mere spectators of the world, but active participants in its ongoing creation. We forge connections with others, not through the rigid boundaries of the ego, but through the shared lexicon of language, a medium that allows us to transcend the limitations of individual consciousness and experience the world in all its myriad forms.

This subjectless experience is not a utopian ideal, but a dynamic and ever-evolving reality. It is a testament to the power of language to dissolve the barriers between self and other, and to create a shared space for the co-creation of meaning. In this realm, we are not mere individuals, but part of a collective tapestry of experience, woven from the threads of language and shared understanding.

In the pages to come, we shall delve deeper into the ontolinguistic enchantments of language, exploring the transformative potential of subjectless experience and the intricate relationships that bind us to the specters of the linguistic past.

Chapter 3.2: The Pre-Experiential Encounter with the Unlived: An Ontolinguistic Realm of Possibility

The realm of language, as we have explored in Chapter 3.1, transcends the limitations of individual consciousness, granting us access to experiences that lie beyond our personal purview. In this chapter, we delve further into this transformative potential, examining the ability of language to evoke experiences that are not only unlived, but also pre-lived, existing in a realm of potentiality that precedes any actual lived experience.

Language, in its capacity to conjure emotions, sensations, and ideas, allows us to traverse the ontological boundaries of our individual lives and engage with experiences that lie in the realm of the unlived. This pre-experiential encounter, mediated by language, is not merely a passive observation; it is an active participation in a symphony of shared meaning that transcends the confines of individual consciousness.

Through language, we can experience emotions that we have never felt, sensations that we have never encountered, and ideas that we have never conceived. We can inhabit the depths of despair, the heights of joy, and the complexities of human experience without ever having experienced them firsthand.

The Pre-Experiential Realm: A Realm of Pure Potentiality

This pre-experiential encounter with the unlived is not merely a parlor trick of language; it is a profound ontological shift that challenges our conventional understanding of experience. It suggests that our individual lives are not isolated islands of experience, but rather, points of intersection within a vast tapestry of shared potentiality.

Language, in this sense, becomes a portal to a pre-ontological realm, a space where experiences are not predetermined by individual consciousness, but rather, exist in a state of pure potentiality. It is in this realm that we can glimpse the boundless possibilities of human existence, the infinite ways in which our lives can unfold.

The Power of Language to Evoke the Unlived

This pre-experiential encounter with the unlived is not limited to the realm of fiction and fantasy. It is also present in our everyday lives, as we engage with the stories, narratives, and metaphors that shape our understanding of the world. Every time we read a novel, watch a film, or listen to a piece of music, we are engaging in a pre-experiential encounter with the unlived, expanding our horizons of understanding and potentiality.

The Implications for Identity and the Self

This ontological shift has profound implications for our understanding of the self. It suggests that our identities are not fixed and immutable, but rather, are fluid and ever-evolving, shaped by the myriad experiences that we encounter, both lived and unlived.

In this pre-ontological realm, we are not merely passive observers of the world, but active participants in its ongoing creation. We are not merely the beneficiaries of our own experiences, but the architects of our own potentialities.

The Role of Language in Experiential Expansion

This pre-experiential encounter with the unlived is not a utopian ideal, but a dynamic and ever-evolving reality. It is a testament to the transformative power of language to dissolve the barriers between self and other, and to create a shared space for the co-creation of meaning.

Through language, we can transcend the limitations of our individual experiences and engage with a realm of shared potentiality. We can experience the joy of love, the sorrow of loss, and the myriad emotions that lie between. We can explore the depths of our own being and the vastness of the human experience.

In this transformative encounter, language becomes more than a mere tool for communication; it becomes a portal to a deeper understanding of ourselves and the world around us. It is through language that we can transcend the boundaries of our individual lives and engage with the infinite possibilities of human existence.

Conclusion

The ontolinguistic theory, as we have argued throughout this essay, provides a profound and illuminating framework for understanding the nature of human experience. It challenges our conventional understanding of the self, consciousness, and language, and offers a new lens through which to view the intricate dance of self and other within the fabric of human existence.

Language, in the ontolinguistic paradigm, is not merely a tool for communication; it is a constitutive force that shapes our understanding of the world and our place within it. It is through language that we engage with the collective tapestry of human experience, and it is through language that we can transcend the limitations of individual consciousness and explore the boundless possibilities of human existence."

Bunu okuyan ve burada not bekleyen kişi onlyfans türkiye'de kapandı diye üzelmesin. Hala eski arşiv var birçok sitede.

Kuşkusuz az önce rusça hakkında konuştuğum rus olmayan ilginç güzel kıza örnek olarak verdiğim ve pek de umursamadığı sorunsal. içeren içerdiği ile o şeydir ama içerileni bir yerde içermiştir, içerdiyse öncesinde içermediği haliyle neydi veya "bunu içermeyen" miydi? Diye sormasını bekledim ama ayhan abiden falan bahsetti. Ayhan abi boşandı bu arada. Bugün farukla pastanede güzel bir tatlı yedik. Bizim kızlardan birisi evlendi, düğün merasiminde oğlanın önce müşterisi sonra da kocası olduğunu öğrendim. Şaşırmadım, beni genelde varsayımlar şaşırtır. dedi yanımda bedava pasta yemeye gelen afganistan göçmeni peştucayı retorik konuşan dergi editörü olmayan kızın babası olduğunu varsaydığım adam. Diğer taraftan orkestranın mühim bir pozisyonunda bulunan adam reminor olarak "önce"ye tabilik düşünceni paradoksal yapıyor. dedi. o sırada ayhan abi mesaj attı. Yanlış oldu dedi. birine 3 gram için 13 bin lira verdiğini içeren bir mesajdı. Dmt'den galiba.

kuşkusuz Karadenizli bir taksici abimiz sağ olsun eve kadar getirdi. Kendisine bu iyiliğine karşılık ne yapabileceğimi sordum, eve davet ettim, birkaç gram ikram etmeyi teklif ettim. "Parasını ödedin, yeterli." dedi. Peki anlamında ayak serçe parmağımı sallayıp araçtan indim. indim, maalesef arkamdan "Manyağın birini bıraktım çorbacının oraya durağa dönüyorum." deyip telsize bilgi verdi. Kırılacaktım ancak kapının önünde Filistin taraftarı olduğu pek belirgin bir kedi kardeş miyavlayınca unuttum kırılmayı. "Unutmak, bir bakıma öğrentinin bellek dışında bir yerde anı dışı bir biçimde saklanmasına verilen eylem adı. Edimsel söz de olabilir." diye bir bakışı vardı karşı binada güzel kızı olduğunu varsaydığım hanımefendi. Kapının şifresini üzerine düşünmeden tuşlayınca hak verdim. O almadı. Unutmak nasıl pratik eylem olabilir ki zaten, Austin'den önce efendimizin bir akrabası bunu söylemişti. Bu tabağı Diana aldı, rengini bilmiyorum. bir tür mavi galiba.

Kuşkusuz 2024'e girememiş bir yazarın yardım çığlığıdır. Arkadaşlar, yardım edin. Ben 2023'te kaldım. Beni unuttunuz.