şehit analarının pkk lıları affetmesi

hiç bir zaman mümkün olmayan olay.

kumandan ömer muhtar ile komutasındaki bir askerin konuşması:
ömer muhtar: (italyan asker esirlerine bakarak)esirleri sakın öldürmeyin.
asker: ama onlar bizleri öldürüyorlar.
ömer muhtar: biz insanız!
diyeceğim dostlar, insanlık adına verilmiş çok zor ama en az o kadar da güzel bir karardır şehit analarının pkk lıları affetmesi.

affetmek yahut affetmemek şehit analarının tekelindedir, evlatlarının katledilmesi konusundaki inisiyatifleri sadece onları ilgilendirir geri kalan herkese bok yemek düşer.

yeni şehitlerin olmaması,yeni şehit analarının olmaması için gerekli eylemdir.

devletin (derin) başlattığı savaşın günahını milyonlar ödedi ve affedici taraf sadece şehit anaları değildir.

köyleri yakılan yüzbinlerce insan kimi affedecek mesela.

halen daha yer kazıldıkça cesetler çıkıyor bu mazlumların analarına kimi affetmek düşecek.

dağda ölen gençlerin anaları ile şehit analarının gözyaşı farklı renkte akmıyor. ve o dağa çıkan insanlar "dövlet bize bağmir" deyip çıkmadı,devlet onları öldürdüğü için çıktılar.

ama işte empatiden yoksun kibirli bünyeler bu resmi göremezler.

onların tek bildiği kanı kanla yıkamaktır.

askeri sirtindan vuran, pusuya dusuren hem korkak, hem kalles insanlari kimse affetmemeli.

şehit yakını olmayanların nedense kendilerini daha çok söz sahibi hissettiği durumdur. o insanlar affediyorsa kanın durmasını istiyorsa, şehit yakını olmayanların sadece fikir beyan etme hakkı var bağlayıcı cümle kurma hakkı yoktur bence...

affedenin cibiliyetinden şüphe ederim.