yolda yururken her seye kufretmek

sinirli ve yorgun bir insanın ruh halinin dışa yansıması.
aslında dışa yansıtma pek yoktur, kişi içinden içinden; aptal aptal surata bakan insanlara, şöförlere, trafiğe, gerizekalı gibi davranan kimi dişilere ve yeri geldiğinde de çevredeki ağaç gibi cansız varlıklara (hatta bugün billboard tv'ye bile) küfredip bir bakıma desarj olur. kendim yapıyorum diye demiyorum gayet eğlenceli gayet sinirsel olabiliyorsunuz kendi kendinizle. ardından da ''bu dünyanın çivisi çıkmış + (malum küfür)'' diyerek tamamlama manasında genel bir küfür serpiştirerek eve adımı atıyorsunuz. hani o güzel mi güzel, sakin mi sakin, dışarı sıcak olduğunda nefis serin olan, günah katsayısı düşük insanların yaşadığı o cennete.
bu da böyle bir anım olmakta arada sırada. hep değil.

sinir krizi geçiren dayının ota boka sövmesidir.
- küt ! bu daşı buraya koyanında koymayanında ...

(bkz: kadir topbaş)

kendinden başkasına zararı olmayan tiptir.zira sinirini yoldaki ağaç yapraklarını kopararak alan insandan daha hayırlıdır.

"amına koyayım"ı noktalama işareti olarak kullanabilen bir neslin aşina olduğu daha da garibi normal karşılayabildiği bir durumdur. zira, normal sohbetlerimizde bile böyle küfürler kullanabilirken, yolda yürürken o kadar çok küfredecek şey ile karşılaşıyor ki insan. çıldırmış durumdayız!

içinden düşünmeyi ve sessiz söylenmeyi öğrenmesi gereken kişidir zira o bas bas bağıran iç sesi dışa vurursa başı belada demektir.