yerdeki cignenmis sakizi agzina alan kucuk cocuk

vardir boyle cocuklar, igrenclik duygusu henuz gelismemistir, hep bir merak icerisindedirler. ise oncelikle tanimlayamadiklari cisimlere yaklasmakla baslarlar, belirli bir sure cismi izleyip ne yaptiklarina bakarlar, daha sonra ellerini degdirmeye calisip, alabiliyorlarsa ellerine alip agizlarina goturmek suretiyle tadlarina bakar, hoslarina giderse emmeye baslar sevmezlerse tukurup yeni bir cisim aramaya baslarlar. iste sakiz, ustelik yerde ve de cignenmis, ne kadar igrenc degil mi? ama bu cocuklarin sozlugunde igrencligin anlami yok ama bizde var bakin (bkz: igrenc). sakizi alip elleriyle sundurup daha sonra agizlarina atarlar, tadi nedense hos gelir ki cignemeye devam ederler. bir de ilgisiz anne ve babalari varsa birbirlerine "ne zaman sakiz oldun suna" diye sorarlar, sonra birbirlerine cevap da veremezler. bu tip cocuklar buyuduklerinde de eve gelen misafirler gittikten sonra cay bardaklarini toplayip arta kalan seyi icerler, boyle sekerli falan igrenc bir tadi olur onun, ben nerden mi biliyorum? bir zamanlar ben de misafirdim oyle bir evde ama ben gitmedim, yuzsuzluk yapip ikinci cayi da istedim ve ev sahibine "zahmet etme ben gider alirim" dedim, mutfaga geldigimde bir de ne goreyim, ayni boyle bir cocuk agzinda yalanmis bir sekilde bardagim arta kalan seyi iciyor, aman tanrim!