yalnızlığın dinciler için geçerli olmaması

iletişimi ya da konuşmayı sadece tek taraflı zannedenlerin züğürt tesellisidir.

yani eğer kişiler tanrıyla konuşuyorlarsa sürekli tanrıdan bir cevap alamamak bir süre sonra sinir bozmaz mı?
eğer mesele soyut bir varlıkla konuşmaksa, illa soyut olması da şart değil dön duvara anlat derdini sabaha kadar.
ha tanrı diye kendi kendine konuşmuşsun ha duvarla.
ikisi aynı şey.

konuşursun, derdini anlatırsın da insan bir karşılık beklemez mi?
koy karşına birini 10 dakika bişeyler anlatacağını ve ondan zerre mimik ve jest yapmamasını iste. 10 dakika bitmeden karşının tepkisiz kalmasının nasıl sinir bozduğunu göreceksin.

o yüzden geçin bu işleri.
sonra o tanrıyla konuşanlar intihar bombacısı olunca bu gerçek islam değil diye zırlıyorsunuz.
adam konuştuğu tanrıdan emir almış işte.
tanrıyla konuştuğuna inanıyorsun da emir alması mı sorun?

(bkz: şizofreniye dini kılıf bulmak)