unutmanın hüznü

Her dinlediginde içini sizlatan şarki artik sizlatmiyor, artik o' nun için iyi seyler bile dileyebiliyorsun çunku öfken, kinin bile bitmiş. Her zaman gittiğiniz yere onsuz gittiginde gözlerin dolmuyor artik, onunla yaşadıgin seylere gulumseyerek, olgunlukla bakiyorsun. Senin için herkes gibi biri. Yeni umtlar yeşeriyor gönlünde hatta. Geceleri ruyanda sarilmiyorsun artik o'na. Unuttum onu artik diyorsun, unuttun da. Hem bir huzur gelip yerlesiyor kalbine hem de bir sızı. Bir sayfa daha kapaniyor ömründe.

Unutmanın huznu, ayrılığın huznunden farklı. Ayrılık hüzne daha yakın, unutmaksa kasvete. Yani birini er geç unutmaya mahkum olduğunu bilmenin kasvetinden bahsediyorum. Birini yavaş yavaş unuttuğunun bilincine vardığın anların sıkıntısından bahsediyorum. O kişinin parça parça silinip alakasız hatıraların arasına karışmasından bahsediyorum. Belki de neden bahsettiğimi bilmiyorum, sadece üzülüyorum, vasıfsız keder.

unutmak zorunda kalınır bazen onun acısı, onun hüznüdür. aşık olduğum kızı unutmak zorundayım farklı şehirlerdeyken olmaz.