bugün

Türkiyenin avrupa, amerika, rusyanın gözündeki durumuna bakıyorum, bana ihtiyarlamış bir hayat kadınını hatırlatıyor.

Hepsi alet kalktığı zaman peşimize düşüp çok güzelsin hikayesi anlatıyor. işini bitirincede para şifonyerin üzerinde muhabbeti. Hiç biri sevmiyor. Hiç biri gerçekten istemiyor. Ve hiç biri bize güvenmiyor. Aileleriyle beraberken bize iğrenerek bakıyorlar. Ne zamanki alet gene kalkıyor, işte anca o zaman akıllarına geliyoruz. Ve gene başlıyor aşkım çok özledim seni muhabbeti.

Bizse ayna karşısında yanlız başımıza saçımızı tararken kendi kendimizi yalanlarla avutuyoruz biz çok mükemmeliz, hepsi bizi istiyor, bizsiz yapamazlar diye....
için için gerçeği bilerek...
Kendi kendimize hikayerler anlatıyoruz....
iyi değildir.

Ancak hayat kadını benzetmesi Türkiye ile sınırlı değil. Uluslararası politika böyle.