sevligiye son kez sarılmak

burnu sızlatır, gözleri kızartır.

sanırım bugün bunu yaşadım. sanırım diyorum çünkü son olduğunu beynim kabul etmek istemiyor. o minicik ellerini tekrar tutmak istiyorum. kokusunu içime çekip, yılda bir hissetmek istiyorum ki hiç bitmesin benle kalsın.

insan eski sevgilisini unutabilir mi? unutamazmış, unutturacağım seni kimse benim kadar sevemez demek işe yaramıyormuş.

ve o son görüntüyü ben nasıl unutacağım? sımsıkı sarıldığımı, vücudumun heyecandan titrediğini ama bunun son olduğunu bildiği için gözlerimden yaşın saçlarına dökülmesini nasıl unutacağım?

alışmışım giderken görüşürüz dedim gözüm yaşlı. düzelttim çok pardon hoşça kal.

ben binemedim metroya. güvenpark benim hep dostum olmuştur, gittim onla konuştum sonra bombanın sesini duydum. hayatın anlamı var mıydı benim için?

300 metre ötede olsam bomba yanıbaşımda patlayacaktı. belki o zaman beni de unutamazdı?

edit: mod arkadaşlar düzeltebilir mi başlığı? resmen bulanık yazdım yazıyı, kusuruma bakmayın.

yanlış başlık açtırır.

yok ki.

sarılmayı özledim.

ağlamaya sebebiyet verebilir.

unutulması kolay olmayan bir an, anısı kalır, güzeldir.

canından can almak gibi birşey..

SON KEZ BOŞALMAK GiBi BiRŞEY.