selamiçeşme özgürlük parkı

haftasonları mangal istilasına uğrar. benim gibi bu parkın dibinde oturanlar, özellikle haftasonu ziyaretçilerinin farklı davranmaları(nerede yürünüp, nerede bisiklete binilir, nerede top oynanır, nerede itiş-kakış başkalarını rahatsız etmeden şakalaşılır; pek bilmeme/uygulamamaları) nedeniyle ve yoğun mangal dumanının yarattığı gözle görüş mesafesinin azalması nedeniyle pek uğramazlar.
havuzu istanbul içinde farklı bir ferahlık yaratır insanın iç dünyasına. yeşillik "mis"tir; kafesinde bira, pizza, hamburger, espresso bulunur. güzeldir, enfestir. tren yolunun yanındadır. tren yolu ile arasından geçen caddede çocukluğumdan beri acemi sürücüler araç kullanmayı öğrenmeye çalışırlar.

bu parkın ana giriş kapısında, güleryüzlü polisleri, enfes dut(kara-beyaz) ağaçları ve kırmızı balıklı minik havuzu ile dünyanın en güzel karakolu bulunuyordu... babam elimden tutup götürür, polis amcaların güleryüzleri eşliğinde, izin alarak dut yedirirdi bana... nasıl bol dut verirdi o ağaçlar; ne kadar güzeldi lezzetleri anlatamam; ya da lezzet duygusu babamın sevecenlikle elimden tutup beni ağaçla, dutla, kırmızı balıkla, yeni insanlarla güven duygusu eşliğinde tanıştırması mıydı? sanırım.
(uzun-sağlıklı ömürler dliyorum bu dünyada tanıdığım en güzel insana, babacığıma bu arada yeri gelmişken)

bu parkın 25-30 yıl önceki hali ise şimdikinden genel olarak çok farklıydı. üzüm bağı olarak kullanılırmış benim doğduğum yıllarda, ben o bağlık halinin terkedilmiş ve kullanılmamaya başlanmış halini hatırlıyorum hayal meyal.

ne zaman oldu tam anımsamıyorum, zaten büyürken birçok şeyi siler ya beyin; önce o karakol, kırmızı balıklı havuz ve dutlar, sonra nostaljik arnavut taşlı arabaların geçtiği köprü gitti...

neyse; parkın eski, yıllaaaar önceki hallerini benim gibi bilenler, şimdiki haline ne kadar sevinseler azdır.

ayrıca not; toprağa dikkat edilirse kızıla yakındır. zaten kızıltoprak da adını bu bölgeye has bu topraktan alır: terra rosa.