komşu olmanın dayanılmaz hafifliği

sabah 11.30 sularıydı. balkona oturmuş sigara içiyordum. ulan dedim bari bakkala gideyim bi kola alayım. çıktım dışarı. tam yan komşumuz arife teyzenin balkonunun önünden geçerken sesini işittim. her zamanki gibi pusuya yatmıştı."yavrum baksana bi, bakkala gidiyosan bana iki ekmek alıvercen mi" dedi. " tabiiki arife teyze" dedim. "her sabah size bakkaldan ekmek almak benim bu apartmandaki en büyük görevim ve varoluş sebebim .neden almayayım ki" "ha sağol yavrum." dedi. 10 lira uzattı. neyse girdim bakkala kolayı alıp cebimdeki 2.5 lirayı çıkardım. o anda cebimdeki kağıt parayı farkettim. baktım gıs gıcır 10 lira. üstünde atatürk resmi bile var. alla alla dedim. kışlık montun cebinde para bulmuş gibi sevindim. annem verdi herhalde diye düşündüm. "abi bi dakka. bir de pringles alıcam" dedim. "al o zaman ne soruyon" dedi. aldım, 5 lira para üstüyle beraber. mutlu mutlu evin yolunu tuttum. apartmanın kapısından girdim. tam içeri giriyorum. gene radara yakalandım. arife teyze balkondaydı. tipik komşuya selam verme gerginliğini yaşarken, "evladım ekmek noldu benim" dedi. "nolmuş" dedim."aldın mı" dedi. "neyi" dedim. "ekmeği" dedi. "ne ekmeği" diyecekken durumu farkettim. başımdan aşağı ılık sular döküldü bir anda. ne diyeceğimi şaşırdım. unuttum demeye de utandım."ya arife teyze ekmek yokmuş ben de pringles aldım" diyecekken mantıksız geldi,"önce kolayı bırakıp öyle alıcaktım" da karar kıldım "ha tamam" dedi. girdim hemen içeri. kardeşimden borç istedim 5 lira. vermedi. zaten zulasını biliyordum. gittim aldım çaktırmadan. bir koşu bakkala geri gittim. 2 ekmeği aldım. arife teyzeye verdim para üstüyle beraber. bir teşekkür bile etmedi. "yazık lan kimin çocuğuysa" der gibi baktı. "ulan ihtiyar wireless'ın şifresini değiştiriyim de gör. zaten torunun da pas vermiyor bu aralar" diye geçirdim içimden. sinirli bir şekilde tekrar girdim evime... sonuç olarak komşuluk güzel şey.