kendisini çocuğunun sahibi sanan anne ve baba

benim annem ve babamdır bunlar.

türkiye de sıkça rastlanabilecek anne ve babadır.

güzel canım türkiye'mde ne düzgün ki bu düzgün olsun? elbette bu da hatalı bu da yanlış.

çocuğu doğurman demek hayatını senin istediğin gibi yaşayacağı anlamına gelmiyor. tamam doğurmuşsun, büyütmüşsün, emek harcamışsın. ama emek harcadım diye çocuğun sahibi olmadın ki. hayatını senin istediği gibi yönlendirmesini neden bekliyorsun?

hep ulvi hep ilahi anlamlar yüklüyor ve anne babayı çocukların sahibi olduğuna inandırıyorsunuz ama uyanın artık yanlış yoldasınız. onun sahibi değil, arkadaşı olun, abisi ablası olun. sırdaşı olun ama sahibi olmaya kalkmayın. işe yaramaz. eğer yararsa bile sonuçları kesinlikle iyi olmayacaktır.

çocuklar sizde kabul etmeyin bu sahipliği. direnin. devrim yapın. unutmayın devrim sokaklarda! (abarttım biraz sonlara doğru)

"evin içinde molotof salladı"
diye flaş haberlere sebep olacak,elzem beyan sakin olun yav fazla şeayapmayın.

haklı anne babadır.

18 yaşına kadar onların malısın. o yaşa kadar bir hükmün yok.

ha o yaştan sonra siktir olup gitmekte özgürsün.

hiçbir anne baba çocuğunun sahibi olduğunu düşünmez sadece sahiplenir. başına kötü birşey gelmesin ister , onu savunmasız görür ve hep yanında olup onu korumak ister. ve öylede yaparlar korurlar kollarlar gözlerini ayırmazlar. çünkü canından candır o , eline diken batsa annenin babanın canı 10 misli acır. keşke o hasta olmasa da ben olsam , keşke o düşüp bir yerini incitmese de ben incitsem diye düşünür ana baba.. hemde karşılıksız. hep o iyi olsun ister. ama bizim kendini birşey sanan ergenlerimiz 16-17 yaşında hayatın bütün zorluklarını çektiklerini sanarlar , hayattaki en büyük dert anne babalarının üzerlerinde biraz otorite kurmak istemesidir. öf anne off baba diyeceğinize şikayet edeceğinize siz arkadaş olmayı deneyin. empati kurun size birşey olsa ne yaparlar diye düşünün . babam "sizin evde olduğunuzu bildiğim zaman içime huzur doluyor" derdi. halada der evlendik barklandık ama hala bizim derdimizle tasamızla uğraşırlar. hala bizle üzülüp bizle sevinirler. hala onların canından canız , hala onların minicik yavrusuyuz. bende anneyim ve annemin babanın ne hissettiğini şimdi daha iyi anlıyorum. o korku , kaybetme korkusu .. eğer anne baba olmadıysanız en çok sevdiğiniz kişiyle daha tanışmamışsınız demektir. bırakın bu safsataları anne babanızın kıymetini bilin.