bugün

kahraman olduğunu düşleyerek mutlu olan çocuktur.

ben mesela, ne zaman minibüse binsem, ki "büyüğüm ki ben, oturmama gerek yok ki." havası yaratmak ve başımı cama yaslayıp dışarıyı seyretmek için hep tekerlek üzerinde ayakta dururdum, kahramanlık hayalleri kurardım. genelde birkaç azılı suçlu minibüsü durdurur ve içeri dalar, sonra da kapıları kilitlerlerdi. onlar yolcuların varını yoğunu torbalara doldururken, bendeniz bir anda arabayı çalıştırıp minibüsü bir duvara çarptırır, çarpışmanın etkisiyle ön camdan dışarı fırlar ve daha sonra da suçluları aşağı indirip bi güzel pataklardım.

evet çocuktum.
diğerleri gibi olmamayı istemeyen çocuktur. özel olmak istiyordur uçmak, kovalamak, dayak atmak istiyordur fakat bir gün öğrenecektir asla süper kahraman olamayacağını. ondan sonra kahraman olmak ister bu bizim dangalak. süper güçleri olmasa'da birilerini kurtarmak korumak ister ama yinede bir bok olamaz topluluğa karışır gider. o artık ailesinin kahramanı olmuştur.