kömüre dokunan eller

O eller ki bugün beni hayatımın en büyük cenaze namazına şahit etti. Etmeseydi, ellerim kanadı. Kırmızı değildi ki o kan, kapkaraydı...

Yüzleri ak pak olmuştu o dört tahta içinde. Kömür karası içinde, nefes ala ala gitti onlar. Bugün;
- 2 yılda çocuğuna doyayamayan babayı,
- Parka götüreceğim deyip de sözünü tutamayan o evin direğini, onun üst katında oturan kardeşini,
- Öleceğini anlayınca birbirine sarılıp da şehadet getiren kardeşleri,
- kiminin babasını, kiminin evladını, kiminin eşini, kiminin amcasını, kiminin dayısını uğurladım bugün...

Öylesine acıydı ki; çığlıklar sel oldu. Yetmiyordu ama o acıyı içlerinden sökmeye...

Yanyana konmuş 11 tabut.. içinde umutlar, sevdalar, gülümsemeler, nefesler götürdü...

Yandı yürekler, yandı çocuklarını tutan eller, yandı Allah' a yalvarıp dua eden eller...

Kömür karası bir günde, tertemiz gitti onlar..
Geride biz. Elsiz, kolsuz, yüreksiz bıraktıkları..
Zira yüreğimiz de gömüldü o toprağa.

Ben şahidim bu acıya. Uzaktasınız ya, tv de izlediğiniz gibi değil. Bu acı içindeyken kömürden daha büyük yanıyor...

En temiz ellerdir.

öylesine acıdayken böylesine edebiyat yapmacık edebiyat yapan, oturupta yazmaya uğraşmış adama, inanasım gelmiyor sözlük. acı büyük, söylenecek söz yok.