insanoğlunun en çok acı çekmekte olduğu an

içten içe acı çeken ama bunun etrafındaki insanların farketmediği anlardır.

Sevdiklerini kaybettiği anlardır.

"Ben seni arkadaş olarak görüyorum." dur.

Çaresizlik yaşadığı her an.

sevdiği birinin mezara konuluşunu izlediği andır.

başarısız olduğu ve bunun sürekli yüzünüze vurulduğu andır.

hayatta en çok bağlı olduğun şeyi kaybetme -belki işin belki annen belki çocuğun belki kolun bacağın gözün.-

Herkesin başka başka duygularda, insanlarda, eşya ve parada vs. var olduğunu hissettiği ama sonunda kaybettiği şeylerdir. Bir yerlerde kan gövdeyi götürür, diğer tarafta 'Hani hiç ayrılmayacaktık?' ihanetinin gölgesinde uzun uzun çöküp kalınır.

Anlatması da zor amk!

Edit : Bi yazamadım hee...

Acziyetinin farkına vardığı andır. O'na sığınılmalıdır ve O'ndan istenmelidir. Zira acılar yakınlaşmaya vesile olur (inşallah).