film izlerken ağlama yavşaklığından utanıyorum

gerçek hayatta anası babası dışında, bir tanıdıkları, bir akrabaları ölse metanetini koruyabilecek tipde insanların ucuz ve duygu sömürüsü bir kurgu olduğu her halinden belli olan yapımlar karşısında gözyaşlarını tutaması ne garip bir çelişkidir. elbette bunda görüntüyü desteklemesi için altan verilen insanın içine, içine işleyeren müziğin de rolu vardır.

arkadaş bir insan bir filmin, bir dizi filmin kendisini ağlatabileceğini biliyorsa, tahmin edebiliyorsa niye seyretmekte ısrar eder. yavşaklık mıdır yoksa mazoistlik midir, nedir bu?

böyle bir şey kendi başıma geldiğinde hemen kendine gel yavşak diye kendi kendimi utandırıp teskin etmeye çalışıyorum.

duygusallıktan hazzetmeyen bazı eşhasın duygusal insanlara çamur atma çabası hakaretvari bir ifade.