evindeki aynayla dost olmak

konuşur, anlatır, yılmaz daha fazla konuşur daha fazla anlatır tek amacı anlaşılmaktır. fakat bakar ki insanlar anlamaz o zaman bir yol bulur, aynadaki görüntüsüyle konuşmak ama ne zaman konuşmaya başlasa karşısındaki kişide konuşmaya başlar. ne zaman sussa o da susar.
anlar ki; insanlar karşısındakilerini değil kendisini anlayabildiği kadar anlama kapasiteleri vardır ve yine anlar ki; ne zaman ortada bir sorun olsa bilen bilmeyen herkes konuşur. konuşmak insan olmanın tek şartıymış gibi sadece konuşur.
kısadan hisse çekerse kendine en büyük tazminatı alır insanlar aslında kendileriyle konuşulmasını değil, kendilerinin dinlenilmesini ister. sen ne kadar konuşursan konuş * bir kişinin anlayacağı senin anlattığın kadar değil, onun anlama kapasitesi kadardır.
başkalarıyla dost olmak neyse ne ama asıl kendimizle dost olamıyoruz. bak aynadaki kendine ne zaman ona kızsan o da sana kızıyor, ne zaman ona gülsen o da sana gülüyor. yani sen konuşurken o seni dinlemiyor. insan kendini bile dinleyemeyecek kadar aciz bir yaratıktır deseler walla da billa da inanırım.

(bkz: kendi kendine konuşmaktır aşk)

kendisini sık sık görmekten keyif alan kişiler aynaya dost olur.
(bkz: kendisine aşık)

kafesteki kuş gibidir. onlar için de uzmanlar hep ayna kesinlikle kullanmayın derler ama kuş kafeslerine bakarsanız hemen hepsinde ayna vardır.

insanın kendiyle dolayısı ile ayna ile dost olması iyidir ama sınırı vardır. o sınır narsisizmdir.