evi toplayarak anneye süpriz yapmak

anneyi mutlu etmektir.

çocukken yapardım ben bunu. erkenden kalkar kardeşimle salonu, oturma odasını vs toplardık. yerlerini bilmediğimiz şeyleri rastgele tıpıştırırdık bir yerlere. hiç olmadı saklardık koltuk arkalarına.
bir gazoz parası kadar harçlık aldığım zamanlardı.

hatta bir seferinde babama sormuştum baba allah rızası için değil annemi mutlu etmek için odamı toplasam olur mu diye.
anne babamın öleceğini düşünmenin bana yoğuın ızdırap verdiği yıllardı o zamanlar. insanlar ölmez yalanına inanmıştım bir kez. sadece bir kez. daha fazla ağlamamam için bir yalandı bu. sadece bir kez...

küçükken yaptıgım eylemdir. evden misafirler ayrılırken, bizimkilerde kapıya kadar ugurlamaya cıkarlardı. ve bu süre zarfı içinde kücücük bacaklarım ve ellerimle tüm dagınıklıgı toplamaya kalkısırdım. minderler eski yerlerine konulur, cay bardakları kahve fincanları mutfaga tasınırdı. annem geri döndügü vakit kocaman bir öpücüğü kondururdu yanaklarıma dudaklarıma..

canlar canı anneyi çok mutlu eder ama hiçbir erkek çocuğunun yapmayacağı eylemdir.

her seferinde güzel bir tepki beklenerek yapılan eylem, huysuz ve mükammeliyetçi bir annenin " zaten böyleydi, ne yaptın ki? " tepkisiyle tarihe karışır ve evde bir bok yapmamakla sürer gider.
(bkz: fare dağa küsmüs dağın haberi olmamış) misali.

saçmadır. anneye iş yaptırmak niye.

(bkz: hizmetçi tutmak)

Annelerin inanamayıp dağıtıp tekrar toplamasına sebebiyet verebilecek olaydır.

evi değil odamı toplasam sürpriz olacak durumdur.