duygusal filmlerin çok tutulması

hemen hemen herkesin yaşadığı, hayatından teğet geçen, halk arasında yer etmiş şarkılar eşliğinde yaşadıklarımızı basit ya da kaliteli bir senaryo ile beyaz perdeye aktarılmasından kaynakanır..

herkes karakterlerin yerine kendilerini koyar sanki kendi hayatları anlatılıyormuş hissine kapılırlar ve yapımcılar paraları götürür..

var olan yaşanmışlıkları bize geri iade edip üretime değil malesef tüketime dayanan senoryaların kaynağıdır.
ülkemizde hele hele bu şartlarda gülmeye en ihtiyacımız olduğu anlarda bile, güldürmek ağlatmaktan daha zordur.

bütünüyle duygusal bir toplumdan kaynaklıyor efendim bu. başımıza gelenlere ses çıkarmak yerine, gidip o filmlerde o karakterler için ağlamayı yeğleriz biz hep. ironik toplumuz vesselam.

ağlak bir millet oluşumuzdandır.