dost yıkımlar zamanında

Dost! yıkımlar zamanında, kaplanırken için karanlıklarla,
Kaybolur bir uçurum derinliğinde önsezi ve anı,
Arar düşünce çekingen arasında gölgelerin ve ılgımların
iç çekemez yürek, ağlayamaz göz;
Düşerken gece-sisi bürülü ruhundan ateş-kanatlar
Ve sen Hiçliğe, korku içinde, hissederken düşüşünü,
Söyle kim korur seni böyle? - Kimdir bu dost melek,
Ki verir içine düzen ve güzelliği yeniden,
Kurar yeniden yıkılmış dünyanı, savunur çöken
Sunağı, rahip elinden gelen alazla tutuşturulan?
Hatta en kudretli varlık, ki öncesinde sonsuz gecenin
Öptü Seraphen'i hayata, güneşler yaratıldı dans için.
Hatta dünyalara 'Ol!' diye seslenen kutsal söz -
Ve yaşayan her güçte kımıldar hâlâ dünyalar.
Sevin bu yüzden, ey dost! ve söyle şarkını hüzünlü
karanlıklarda:
Gece gündüzün annesidir, Kaos Tanrı'nın komşusu.

Erik Johan Stagnelius