bugünü yaşamasaydım

herkesin kullanmışlığı vardır bu cümleyi. kimi kötü hatıralar gelir akıllara, ama yoktur çaresi kafanı yastığa koyduğunda oynar bir film şeriti karşında.
ama mutlu günün neden iz bırakmaz sende? hadi her gün mutluyuz farkına varmıyoruz, desek yamuluruz vallahi. bana bi yazar arkadaşım söylesin mutlu gününü "bugünü yaşamasaydım" cümlesini kullandığı günden daha iyi hatırladığını. bu davranış yapısı şahsına münhasır lık mı yoksa biyolojik olarak böyle bir şey mi bilmem ama, bence belli bir yanıtı yok.
bugünü yarının gelmesi için yaşayanlar var, düne toprak atanlar, yarına umutla bakanlar. ama bugünü son gün gibi yaşamak var iken, hayatın rutinliğine bağlanmış gidiyoruz.
fakat "bugünü yaşa" bizim asıl temamız olmalı, yanlışın neresinden dönsek kârdır felsefesi içermeli umutlarımız. arkandakileri düşünüp atmalıyız adımlarımızı. ancak "yalnız olduğun an" ı fark etmen koyuyor adama be hocam.