birine yaklaşmaya utanmak

biri vardı bir zamanlar. uzaktan görürdüm yapayalnız otururdu, yemek yerdi. kimse onunla konuşmazdı. hatta arada dalga geçerlerdi. uzun bir süre uzaktan izledim onu. yanına gidip sarılmak istedim. üzülme kardeşim ben yanındayım demek istedim. ama utandım. çekindim. ağladım onu izledikçe. günler aylar geçti. kader işte bir şekilde yollarımız ayrıldı. bir daha da ona bunları söyleyecek şansım olmadı. belki denk gelir de okur ya; üzülme çocuk. ben seni unutmadım. seninle bir ben de yalnız kaldım. seninle bir sessiz sessiz ağladım. ben sana sarılamadım ama inşallah bir gün karşına senin masumluğunu hak edecek insanlar çıkar, seni sarar...

kız iseniz o çocuk ben olabilirim.*