bir yerlerden yardım ummak

Son zamanlarda yaptığımdır. Kendimi dipte hissediyorum. insanlar beni çok mutlu zannediyolar ama ben mutlu değilim. Sevgilimden ayrıldım, kişisel bir takım problemlerim var, arkadaşlarım olmasına rağmen kendimi yalnız hissediyorum, aşırı derecede zayıfım. Ve daha neler neler. Ben herkesin yardımına koşuyorum ama kimse beni fark etmiyor. Bu çok üzücü.

(Sadece bunları yazıp rahatlamak istedim.)

Yardım değil belki paylaşmak. Dertlerini anlatmak. Muhabbet edip açılmak ve rahatlamak. Tabi gerçekten candan bir dostsa. Fakat en iyisi hiç kimseye anlatmamak en güzeli. Zaten Anlatsan da anlamazlar. Dinliyor gibi görünseler de aslında dinlemezler. Belki aynı sıkıntıları yaşadıysa dinler bir parça. Yardıma gelince, orası şaibeli, netameli, tehlikeli bir bölge. O mayınlı araziye yaklaşacak pek kimse bulunmaz. Çok nadir, binde bir. Zira suistimale çok açık bir mevzu.

tecrübelerime dayanarak belirtmek isterim ki, bir insanın tek başına her şeye gücü yetmiyor. denendi.

birilerinden/bir yerden yardım ummak bir işe yaramıyor, tek tek kapılarını çalıp yardım istemek daha etkili oluyor. o zaman kendilerini olayın içine dahil edebiliyorlar veya seni fark edebiliyorlar. kimse bir başkasını ayağa kaldırayım kafasında değil ne yazık ki. herkesin kendi derdi var malum.

Dikkat ettim de, en yakınlarım dediklerim bile neler yaşıyorsun anlatmak ister misin diye sormuyor. Kimse bilmek istemiyor. Bazen, çok ilgiye ihtiyacım olduğunda anneme bana sormak istediğin bir şey var mı diyorum. Derslerimi soruyor.

Ama daha fazla yüzsüzlük yapıp da hayatımı Sor demiyorum. Demek ki anlatmamı istemiyorlar.

iyiyim diyince onlara yetiyor.

Kötüyüm demeyi de denedim. Bu defa da derdimi küçümsüyorlar. Söylediğime de pişman oluyorum.

Peki içimde yumak gibi günbegün büyüyen sıkıntımı nasıl nereye dökeceğim? Duvarlara da anlatırım elbet ama, beni gerçekten dinlemek isteyen birine duvarlardan daha çok ihtiyacım var.

asıl yardımcı allah. dost allah.

kimseden birşey beklememeli..... insan hayatında bi çizgi vardır ki, öteki tarafa hiç ama hiç kimse girmiyor, giremiyor zaten!!!
işin bir noktasından sonra herkes yalnız ve tek başınadır!
kalabalığın içinde bile , bi noktada tek başınadır insan!
tek kalmak bazen de iyidir. fri takılırsınız... sorumlu olduğunuz kimse yoktur, ve sorumluluğunuzda olan.

ayrılmak kötü görünür tabi de. birde her şer'de bi hayır vardır derler! burdan da bakmalı.