bir iki üç tıp demekten utanmak

ne yazık ki artık böyle. geçenlerde işte. yaramaz ve çok konuşan birkaç çocuğa bakıcılık yapıyordum. puanım yetmedi ki biz de doktor olalım da bol bol iş bırakalım. bakıcı olduk amına koyim ne yaparsın. neyse, baktım çocuklar kafa sikmeye başladı, dedim şunları bir susturayım.

- çocuklar; konuşanın ağzına yarr, ah pardon, yılan girsin. bir iki üüüç....

dedim ve sustum. tıp diyemedim. utandım çünkü. bir süre bekledim, ardından da gol dedim. yanlış okumadınız, evet. bir iki üç gol dedim. futbolcular daha karakterli çünkü. ne bilim öyle düşündüm o an. sustular da gerçi. hiç konuşmadılar. tıp deseydim siklemezlerdi muhtemelen.