benim çocukluğumda annelerimiz çalışmazdı

Senin zamanında kadınlar kezban değildi çünkü. Analarımız hakiki anaydı.

Babalarımız delikanlı adamlardı. internetten karı kız düşürmeye çalışmaz ekmeklerinin peşinde koşarlardı.

Senin zamanında çalışmayan kadın esra erolu izleyip akşama kadar dedikodu yapmazdı çünkü.

bu zamanda çalışmayan kadını aptallaştıracak o kadar etken var ki, çalışmak hem maddi destek için hemde kadının aptal erkeklerin baskısı altında boğulmamaları için şart oldu.

Herkes gibi kadınlarda ortama ayak uydurmak zorunda. Çalışmayan insan bu devirde ezilir.

o zamanki anneler simdi calisanlardan daha cok calisirlardi cunku dedigim bir gorustur.

benim annem çalışan bir kadın ve yalnız olmayı 1. sınıfta öğrendim ben. kendi kahvaltımı, yemeğimi hazırlamayı, kıyafetlerimi ütülemeyi vs.

ve şunu da itiraf edeyim: ailem çevrem yokken kendimi daha rahat hissediyorum. net.

peki bu iyi bir şey mi?

size yemek hazırlamaktan, eşini mutlu etmekten başka bir hayatı olmayan, ideallerini, yapmak istediklerini bi kenara bırakmış bir kadın olmak?

yani kaybolmak.

bence kadın hayatın her yerinde olmalı ki mutlu olsun, mutlu etsin. yeterli destek( aile - devlet) verilirse annelikle iş hayatı beraber yürüyebilir.

kadın çalşmalı. ayaklarının üzerinde durmalı. çünkü ona biçtiğiniz kutsallık ona zarar veriyor.