affeden kişinin kendini tanrı gibi görmesi

su götürmeyen gerçektir. istisnalar olmakla birlikte genel olarak böyledir. özellikle yeni jenerasyonda. aklınca o sırada affettiğine kıyasla çok daha yüksek, yüce, âdeta Tanrısal bir tavırla tepeden bakmaktadır. Onun bu böbürlenmesine karşı insanın “Kim oluyorsun da sen beni affediyorsun! Lânet olsun senin affına, affetmesen ne yazar?” diye diklenesi gelir. Ben bu çeşit bencil affetmeleri de sevmem. “Büyüklük bende kalsın, seni affediyorum.” diyen, karşısındakinden çok kendi şöhretini, kendi prestijini kolluyordur çoğu zaman.