acının içe yer etmesi

yıllar geçtikçe daha fazla hissedilen durumdur. artık bir parçana dönüşmüştür. yokluğunu düşünmek, olmadığı zamanları hatırlamak zordur.çok zaman diğer bütün duygulardan daha yakın olur sana ve hepsinden daha gerçek. onu ruhunda hissetmek için kötü olaylara gerek yoktur artık. bir sonbahar sabahının puslu havasında sararmaya yüz tutmuş bir yaprakla bağırır ''buradayım gitmiyorum hiçbir yere'' diye. ruhunun en güzel ve en derin yeri onundur artık.
seversin bile bu acıyı zamanla. ararsın yokmuş gibi durduğu zamanlarda çünkü bilirsin ki bir milan kundera kahramanının dilindeki şöyle bir tiratta gizlidir derin acının sırrı;
hayatın biçimi hüzün içeriği mutluluktur.
var olmanın belki de en keskin ama en muteber yolunun anahtarıdır o acı.

zamanla alışırsınız bu duyguya ve eskisi kadar acı vermez. hayat insanı olgunlaştırır ister istemez. kabulleniş başlar.

Vay AMK ben açmışım bu başlığı yine, içip içip sapıtmak bu herhalde.
Gitmiyor bu şey her neyse duruyor yığın gibi.
Şehir ışıkları, akşamlar, kadınlar, sesler yani hiçbir şey umut vaat etmiyor.
Tek başına yanıyorsun da yanıyorsun...