çocukken küsüp yemek yemediğin günlere üzülmek

açlık anında akla gelen, evlat acısı gibi koyan, pişmanlık yaratan hatıraların üzüntüsüdür.
bu durum, cebin parasızlıktan, midenin açlıktan ağladığı anlarda, öğrencilerin boş buzdolabına küçük emrah bakışı attığında yaşanabilecek olası bir durumdur.
(bkz: şimdi bana kaybolan yıllarımı verseler)

yurt odasında, gece birden açlıktan uyandığında akla gelen o yemediğin yemeklerin yarattığı üzüntüdür.

(bkz: aaa bu benim lan)

çocukken okula gidilmeyen yaşlarda sabahın altısında uyanılan günlere üzülmeye eşdeğer olandır.

acıktığın zaman hissedilmesi olası eylem.

o değilde benim bir amca oğlu var 10-12 yaşlarındayken iftara 5 dakika kala babasına kızıp 17 de açması gereken orucunu 20.30 sularında açtı.o üzülmedi ama ben hala onun bu yaptığına içten içe üzülüyorum.