17 ağustos 1999 marmara depremi

Çok küçüktüm.
Geceden annem ablamla benim saçlarımı ince ince örmüştü. O sıralar çok modaydı. Daha sonra saçlarımızı açar kabarık haline sevinirdik. O gece deprem olduğunda gözümü açar açmaz babamı yanımda görmüştüm. Ablam son anda dolabın altında kalmaktan kurtulmuştu. dolap hemen yanına yıkılmıştı. Korkunçtu. Herkes ayaktaydı. Bütün mahalle sokaktaydı. Bizde indik bir hışımla. Ben babamın kucağındaydım. Deprem geçtiğinde çadır kurduk okulun yanındaki arsaya. Bütün tanıdık tanımadık herkes orada boş bir yer bulup çadıra benzer bir şeyler kuruyordu. Gece kimse uyuyamadı alnımıza damlayan su damlası olmasaydı belki biz uyuyabilirdik. Ama uyuyamadık. Sabah saçlarımız bozulmuştu. Üzülmüştük.Bir sokak ötede oturan arkadaşımızın evinin göçtüğünü gördüğümüzde ise daha da çok üzülmüştük.
Küçüktük.
Yara almıştık.