televizyonda sehit cenazesi izlemek

sanki onların yerindeymiş gibi hissedersiniz. boğazınıza birşeyler düğümlenir. sonra ufak tefek şeylere taktığınız zamanları düşünerek çok aptalım diye lanet edersiniz.işte o zaman anlarsınız ki işte gerçek acı budur, üzüntü budur, hayatın gerçeğidir.feryatları duyarsınız, her seferinde bağırışları... iki aylık olan çocuğunu göremeyen şehidin cenazesinin kaldırılışını izlersiniz. 4 yaşındaki çocuğa babasının resmi tutturulmuştur ama o ne olduğunu anlamaz. herkes babasının adını anmakta işte o sırada korkuya kapılır peki babam nerde der gibi etrafına bakar! böyle mi olmak zorundaydı başka bir çaresi yok mu dersiniz.kanalı değiştirmek istersiniz ama hayatı değiştiremezsiniz sadece kendinizi kandırırsınız.