ölünce cennete gideceğini zannetmek

ölüm, yok oluş demektir kardeşim.

öldüğünde ne cennete gideceksin, ne de seni gören diğer aile fertleri parti düzenleyecek!

güneşimiz beş milyar yıl boyunca genişleyip infilak etmeye hazırlanırken, sevdiğimiz, tanıdığımız, yücelttiğimiz, dehasına hayran kaldığımız herkes çoktan hareket eden kıtalarla magmanın en kuytu köşelerine gömülmüş, yüzeydeki kalıntıları yüksek enerjili radyasyon tarafından silinmiş olacak. bütün insanlık tarihi, aniden kayboluverecek... işte bu her şeyin sonunun başladığı ilk gün.

ve takriben iki yüz milyar senede evrenin büsbütün karanlığa gömüldüğüne tanıklık edecek her bir proton kırıntısı, galaksilerin her biri çıldırtıcı kozmik yalnızlıklarına terk edilirken, trilyonlarca seneye yayılmış bir sürede protonlar ve nötronlar bile yaşlanacak, çürüyecek ve teker teker hiçlik tarafından yutulacaklar...

ve her şey karanlığa gömüldükten birkaç dakika sonra, ölüm anınızda (bugün ) kopyalanan bilinciniz daha sağlam bir konağa yerleştirecek (gelecekte).

ve o konakta ete kemiğe bürünen ruh, iki bin yirmi dörtte kalp krizi yahut beyin kanaması neticesinde yere yığılan zatınızla aynı kişiliğe sahip olduğunu zannedecek...

işte görüyorsunuz ya, bu türden bir ebediyeti kozmik şaka olarak adlandırıyorum ben.