sözlük yazarlarının itirafları

Ufakken köye giderdik babam, dedem, babanem, annem falan. Şimdi hiçbiri hayatta yok, mekanları cennet olsun hepsinin. Dedem derdi o zamanlar "taaa bu uçtan bu uca kadar bizim payımız var diye." Çocuk aklımla ne anlarım, tarla, ot, ağaç zaten. Bana bisiklet lazım, kıyafet lazım.

Aradan yıllar geçti ve 4 sene önce mahkeme kağıdı geldi. Baya baya 200 dönüm arazi var gelin mahkemeye tespit yapılacak vs. Dedemin babasıdan kalma. Dedem ve 4 kardeşi hayatta değil. Onlardan doğanlar da babam gibi, diğer kardeş çocukları gibi. Başvurduk mahkemeye dedik mirasçıyız, yoksa devlete kalacak.

Orları 2 sene önce imara açıldı. Merkez köy olduğundan mahalle oldu. Bana ve 2 kardeşime de nerden baksan 5 er milyon TL den 15 milyon değecekmiş. işte şimdilerde tapu, satış işleri falan var.

Babadan kalan birşey yok, dededen kalan yok. Dedenin babasından milyonlar kalıyor. Mezarının yerini bırak adını bile bilmiyordum.

Hep tırmala, hep didin, kendini bildi bileli çalış, zorluğun dik alâsını çek, zar zor evini arabanı al, tamam artık daha fazlası olmaz bu dünyada derken hoppp.

Gençlere tavsiyem, köylü gibi arsa, tarla alın. ne bileyim işte. Belki 1-2 değil 3 kuşak sonrasına kalır.

insan kendi tırmalayıp ta harcarken kıyamıyor. Ne ezerim şimdi ben bu parayı * .