diş hekimine aşık olmak

ilginç bir şey bence.

Çocukluktan beri diş hekimlerinden hoşlanmıyorum. Kusura bakmasınlar. Korkuyorum arkadaş. babam götürüyordu çocukken, böyle 50 kiloluk taş yutmuş gibi ağırlaşıp hareketsiz yere uzanırdım ki beni tutup götüremesin. Sırtlar götürürdü ama. Diş hekimine bakıp çığlık atardım dakikalarca. Hiçbir diş hekiminin yüzünü unutmadım. eski sevgilimin adını hatırlamaya çalışıyorum 2 aydır.

Büyüdüm, hâlâ çığlık atıyorum. Ciddi ciddi yaşanıyor bu. Diş hekiminin elini kolunu tutuyorum. Vahşi köpekmişim gibi önce sakinleştiriyorlar beni, sonra 4 dakika işlem yapıp eve gönderiyorlar. Basit bir işlem için 5 kez gidip geldiğim oldu.

90 yaşında bir diş hekimim vardı. 120 bile olabilir. Adam Allah şifa versin hastalığı nedenli gözümün önünde eridi gitti. Ellerini, vücudunun çoğu noktasını, önlüğünü çekiştirmeme izin veriyor ve çığlıklar atmama çok sakin yaklaşıyor diye gidiyordum ona. Ne yapsam durmadı. Müthiş bir soğukkanlılık örneğiydi. En az 8 kurbanı olan bir seri katil gibi gelirdi bana hep. işlemi öyle böyle yapıp yolladı beni hep. Şimdi o yok yine, ben mal gibi kalmış durumdayım. Yeni bir diş hekimine ihtiyacım var ama beni kim kabul edecek?

Durum böyleyken hiçbir diş hekimi bana erkek ve hatta insan gibi gelmedi. Tekrar özür diliyorum. Gözümde korkunç bir varlık hepsi. Korkudan başka hiçbir şey hissettirmiyorlar bana.

Ve bir başkası sadece aşk hissediyorsa onlara karşı, bence bu sahiden çok acayip bir sey.

Edit: okuyunca fark ettim, sanırım diş hekimleri de beni insan ya da kadın gibi görmüyorlar. Evet.