bu devirde okumanın aptallık olduğu gerçeği

27 yaşındayım, 1 yıldır borçlarımı bitireyim de 2 yıldır o çok istediğim üniversite kapılarına adım atabileyim diye uğraşıp duruyorum. ailem bile bilmiyor, belli etmiyorum ancak ben 1 aydır fena halde depresyondayım, intiharı bile düşündüm..

ne için? sonradan karar verip sevdiğim mesleği yapayım da olur ya belki bu ülkede belki de yurtdışında hak ettiğim saygıyı ve kazancı elde edebilirim diye. en azından kişisel tatmin için bunu istiyorum. dum.

ancak ne gerek varmış ki. bu ülkenin liyakata gram önem vermeyen ezberci eğitim(öğretimdir aslında o, eğitim olsa duramazsın) sisteminde başarılı olsam ne işe yarar ki? işini seven insan işinde soğur, kuş kadar beyni olmayanlar akademisyen, profesör ve hatta rektör olur.

en son saydığımda 40 üzerindeydi; pek çok işte çalıştım, yaşım fark etmez neye elimi atsam başaran biriyim, oto sanayide bir tanıdığım var, gidip yanına çırak olarak başlasam 1 yıla işi kaparım. sonrasında bu işle uğraşan birkaç arkadaşımla bir tamirhane açar aylık 30 bin lira parama bakarım. ki bu da işin en durgun olduğu zamanlarda böyledir. evet şaka yapmıyorum gördüğünüzde ellerinden tiksindiğiniz adam o ellerinin meziyetini bir mühendisin veya akademisyenin 6 ayda ancak kazandığını 1 ayda kazanmak için sattı. en azından adına üniversite denen ancak bu ülkede adı ün-veren-site olmaktan öteye geçemeyecek binalarda kız öğrencilere torpil geçen kadın avcısı puşt hocaların götünü 4 yıl boyunca yalayıp, o 4 yılın sonunda kuş kadar maaş için bir de patronun akşamdan kalma leş ağzını çekmek zorunda kalmadı.

kendimi kanıtlamak için üniversiteye ihtiyacım yok. öğrenmek isteyene bolca kitap var. ve bilgi para karşılığı satılamaz. belki bir gün gider yine istediğim alanda öğrenim görürüm ancak bunu meslek olarak asla düşünmem.

böyle bir ülkede artık meslek edinmek için 1 yıl okumak bile anlamsız artık. kendiniz ve bilim için okuyun, 3 kuruş paraya dönüştürmek için değil.