johann wolfgang von goethe

“... halbuki goethe için, böyle bir ümit ve böyle bir endişe kadar gülünç birşey yoktur. O, metafizik can sıkıntısına, şübheye, en derine gitmeye, hülâsa zekâsının rahatını kaçıran, onda ihtirasların fırtınasını uyandıran her şeye karşı yabancı idi. Allah tarafından yenilmeye bile razı olmuyordu. Kendisinin dediği gibi, varlığına ıstırab veren duygu ve fikirleri hemen sanat kalıbına döküyor, içinin huzurunu bulmak ve varlığı ile uyuşmak çarelerini arıyordu. Bunun içindir ki, ‘bütün eserlerim, büyük bir itirafın parçalarından başka birşey değildir’ demişti.
Böylelikle, hislerinin taşkınlığı sanata dönüyor ve artist dünyasını meydana getirince, adam artık ıstırab çekmiyordu.”