ben bu yazıyı babama yazdım

bu kapitalist düzenin kölesi oldum iyice. neden? çünkü para lazım. ev aldım borcu daha 9 yıl. evi ne yapıcam? kızıma en azından kira falan derdi yaşatmamak için. 35 oldum 16 yaşından beri kiracıyım. araba aldım, kızımı haftasonu gezdireyim diye, sabah okula soğukta gitmesin diye. onun borcu yeni bitti şükür. az biraz kenara para atmaya çalışıyorum ki kızımın okul hayatında başarılı olması için katkılar yapabilmek için. daha 2,5 yaşında findiğum. sabah benimle bir kalkıp kreşe gidiyor, her sabah kavga dövüş, daha şimdiden isyan ediyor hayata resmen, bana bi bakışı var sabahları "kendin bi bok olamamışın beni de hiç ettin" der gibi. haftanın yarısı ağlamaklı oluyorum alışamadım daha sabahları melek gibi uyuyan kızımı kaldırmaya, sonra kendime kızıyorum "neyine güvendin çocuk yaptın" diye. gerçi düşününce annem bakacaktı bebeme ama hayatın cilvesi işte daha kızım 2 aylıkken kısmi felç geçirdi, 60 yaşına kadar dayandı bünye sıkıntılara tam gün yüzü göreceğiz dedik vakit yetmedi. derken hem anneme hem kızıma bakacak birilerini arar olduk. öyle böyle götürüyoruz bi şekilde ama daha 35 bünye pert oldu. sinir desen yüksek bıkkınlık desen hat safhada. ufacık takıl domino taşları gibi dökülüyor düzenin. ama dayanacağım bir şekilde, sanırım ölmezsem kızıma eşime ve kendime güzel günler sağlayacağım. paraları ortamlarda yemeyip, aileme iyi davranıp, geleceğe yatırım yapıp, sevgimi gösterip güzel günler geçirmeye çalışacağım. yani kısaca senin yaptığının tam tersini yapacağım ki en azından kızım mutlu olsun.