gecenin şiiri

bir uykuyu cananla beraber uyuyanlar,
ömrün bütün ikbalini vuslatta duyanlar,
bir hazzı tükenmez gece sanmakla zamanı,
görmezler ufuklarda şafak söktüğü anı.
gördükleri rü'ya,ezeli bahçedir aşka;
her mevsimi bir yaz ve esen rüzgarı başka,
bülbülden o eğlencede feryad işitilmez,
gül solmayı,mehtab azalıp bitmeği bilmez;
gök kubbesi her lahza bütün gözlere mavi,
zenginler o cennette fakirlerle müsavi;
sevdaları hulyalı havuzlarda serinler,
sonsuz gibi bir fıskiye ahengini dinler.

bir ruh o derin bahçede bir def'a yaşarsa,
boynunda onun kolları,koynunda o varsa,
dalmışsa,onun saçlarının rayihasiyle.
sevmekteki efsunu duyar her nefesiyle;
yıldızları boydan boya doğmuş gibi, varlık,
bir mu'cize halinde,o gözlerdedir artık;
kanmaz en uzun buseye,öptükçe susuzdur.
zira susatan zevk o dudaklardaki tuzdur;
insan ne yaratmışsa yaratmıştır o tuzdan,
bir sır gibidir az çok ilah olduğumuzdan.

onlar ki bu güller tutuşan bahçededirler.
bir gün, nereden,hangi tesadüfle gelirler?
aşk onları sevk ettiği günlerde,kaderden,
rüzgar gibi bir şevk alır oldukları yerden;
geldikleri yol... ömrün ışıktan yoludur o:
alemde bir akşam ne semavi koşudur o!
dört atlı o gerdune gelirken dolu dizgin,
sevmiş iki ruh,ufku görürler daha engin.
simaları gittikçe parıldar bu zaferle,
gök her tarafından donanır meş'alelerle.

bir uykuyu cananla beraber uyuyanlar,
varlıkta bütün zevki o cennette duyanlar,
dünyayı unutmuş bulunurken o sularda,
-zalim saat ihmal edilen vakti çalar da-
bir an uyanırlarsa leziz uykularından,
baştan başa,her yer kesilir kapkara zindan.
bir faciadır böyle bir alemde uyanmak,
günden güne hicranla bunalmış gibi yanmak.
ey talih! ölümden de beterdir bu karanlık;
ey aşk! o gönüller sana mal oldular artık;
ey vuslat! o aşıkları efsununa ram et!
ey tatlı ve ulvi gece! yıllarca devam et!

yahya kemal beyatlı