internetin ve cep telefonunun olmadığı yıllar

şükür ki çocukluğuma denk gelmiş yıllardır.

mutlu olduğumuz, sokaklarda koşuşturduğumuz, sanal oyunlar yerine sokakta envai çeşit oyunlara sardığımız, ayrımın olmadığı, akşam ezanına kadar müddet verilen sokaklardan ezan okunur okunmaz evin ziline basıp yapılan yemekleri büyük iştahla yediğimiz yıllar.

keşke yeni doğan çocuklar da görebilseler. ama şu an bakıyorum çocuk sussun diye eline tablet verip çizgi film açıyorlar. yahu hafta içi okula erken saatte kalkıp gitmeye yakınan ben o haftasonu geldiğinde sırf saat 8-9 civarı televizyonda çizgi filmler oluyor diye erkenden uyanır izlerdim. artık her şey öyle kolay ve insanın elinin altında ki. değeri kalmadı çizgi filmlerin de.