hayata dair umudu olmayan insan

Önce ülkemi sevdim ben,milletimi sevdim,tarihimizin biraz da abartılı anlatılması ile aşık oldum başlarda ama şimdi ülkem can çekişiyor,zengin çok daha zengin fakir çok daha fakir,ama birileri ve onlara yataklık edenler rahatlık içinde yaşıyor,yolsuzluklar ayakkabı kutuları sayesinde,bu milletin emeği sayesinde.Koca ülke birinin ego tatmini makam sevdası ile sınanıyor.Önce ülkemden soğudum sonra tüm bunlara göz yuman,rant sağlaman için yanlarında olan herkesin inancına saygım var lakin din uğruna her şeye göz yuman hatta inandığı dine söylem ve eylem olarak zıt davranan kişilere destek olan milletimden nefret ettim.
Çevremdeki insanları sevdim sonra hiçbir şey beklemeden,yanlarında olmayı yardım etmeyi sevdim ama insanlar o kadar kötü ki bir süre sonra yaptığınız yardım,iyilikler karşıdaki tarafından sizin göreviniz gibi görülüyor,yada karşıdaki size işi düşünce geliyor,çıkar ilişkisi kuruyor sadece.Kimse için varlığınız değil önemli olan,sadece sahip olduğunuz araba para yada imkanlar,işine yarayacak şeyler önemli.çevremden soğudum sonra.
Hep insanın hayatta yalnızca bir kez aşık olacağına inanmışımdır.aşık oldum bir gün oldum ama aşk da insanlar tarafından basitleştirilmiş bir kavrammış,insanlar kolayca seviyorum diyebiliyormuş,ya da sadece sizi kullanıp,hoş vakit geçirip sizin kötü olduğunuz bir dönemde sizinle eğlenemediğ sıkıldığı için gidebiliyormuş.Haliyle aşktan da soğudum.
Ve evet ben hayata dair umudu olmayan insanım.