çocukluk anıları

Babam annemle evli oldugu zamanlarda surekli icen, evine bakmayan bir insandi. Bizim evin hemen onunde pazar kurulur sozluk sali gunleri. ilkokuldayim o zamanlar. Kac yaslarindayim hatirlamiyorum.nabam eve hic pazardan boyle sebzelerle gelmemiştir eve. Gelse de cok nadirdir, ben hatirlamiyorum. Neyse, gunlerden yine sali gunu. Her sali ayni hezeyani yasamama ragmen hep boyle elinde meyve ile gelmesini bekliyorum. Geldi, ickili ve eli bombos. Eve girdigi gibi "Biz neden hic pazara cikmiyoruz?" diyip aglamaya baslamistim. Yarim saat boyunca agladigimi adim gibi hatırlıyorum. Ben oyle bagirip, ağladıktan sonra gidip pazardan meyve sebze duzmustu babam. Cebinde oldugu halde almiyordu. Sebzeye meyveye de duskun biri degilim ama hep gelmesini istemisimdir ellerinde poşetlerle. O aglamamla birlikte icimde hicbir heves kalmamisti. Alip gelmesine ragmen getirdiklerini yememis ve sokaga firlatmistim. Kucuktum o zamanlar. Simdi buyuduk, aileden ayrildik bazi sebeplerden dolayi. Kendi evimizi kurduk. Evde tek basima yasamama ragmen hep aldim pazardan bir seyler. Ve sunu adim gibi biliyorum, babam gibi olmayacagim.