haksızlık

her yerde karşısına çıkan, hatta aile içinde bile olan durumdur.

ben her zaman aile içinde biraz dobra ve net biri olarak bilinirim. o an babama bile kızmışsam pat diye söylerim. abim ise sessizliğiyle bilinir. ama şöyle bir durum var görüp görebileceğiniz en içten pazarlıklı biridir. seviyoum çok ama şimdi dobra dobra söylemem lazım bunu. aile içinde, akrabalar arasında muhabbet hep şu olmuştur büyük efendi de küçük* biraz şey. ney?

küçüklüğümden beri hep abimin eskilerini kullanıp hiç ses çıkarmazdım. hayatımda ilk kez walkman im olacaktı 90'larda. annem bana dönüp "sana en ucuzundan alırım" demişti. abimin hali hazırda vardı bir tane. anneme "bana alın ben isyankarbumerang'a vereyim benimkini" dedi. annem abim öyle deyince ona en pahalısını almıştı. abime neler almamıştı ki sayamam. hani şimdi bunu okuyunca komik geliyor çocukluk sonuçta. ama şu an farkediyorum ki hep abim bir tık öndeydi benden. paten, walkman, kaykay, bisiklet, teleskop, databank, suya dayanıklı casio saat, telefon falan bunları bir sene içinde almışlardı ona. bana ise almazlardı. bahaneleri "sen küçüksün kırarsın" abim bunları alıp eskiyene kadar kullanırdı. hevesini alınca "al senin olsun" diye bana verirdi. ben de sevinirdim. aaa bak kaykayım oldu falan diye. neyse.

Hakkımı hiçbir yerde kimseye yedirtmem ve ezdirmem kendimi. bu yüzden babamla en çok çatışan benim. ama abim farklı bir yöntem uyguluyor. karısından boşandı. şu an kız arkadaşı var. eşi bizi hiç sevmezdi. o sevmiyor bizi diye benimle 6 ay konuşmadığı arayıp sormadığı olmuştu. ki ben o sırada üniversiteyi kazanmış başka bir şehire taşınmıştım. bukelamun gibi değişivermişti. annemler arardı açmazdı.

sonra kız buna boynuzu takınca, tıpış tıpış bize döndü. hepimiz kollarımızı açtık. abim sonuçta lan. zaten yetmeyen harçlığımla, akşam arkadaşlarımla içmeye çıkmak yerine istanbul'a onun yanına gidiyordum ayda bir, para biriktirip. dertleşiyorduk. her şeyi paylaştık. onun hayatını, benim dertlerimi.
dedim ki oh her şey düzeldi. bak ne güzel anlaşıyormuşuz oysa.

babam bir gün beni arayıp "abine ev almaya karar verdik annenle. sen ne diyorsun?" dedi. istanbul'da ev. düşün. bankadaki paralarını tamamen bitirmeleri demekti ki öyle oldu. "alın ben destekliyorum" dedim. çünkü kardeş lan bu. para falan düşünülür mü? yani ben öyleydim. Sonuçta depresyondaydı ve kendisine yeni bir hayat kurmasına ailesi olarak yardım etmeliydik.

Ev hediyesini bile aldım lan. çok sevinmiştim. ama farketmiyordum ki benim öyle bir şansım kalmamıştı. çünkü orta gelirli bir aileydik anasını satayım 35 senedir çalışarak ancak biriktirdiklerini de abime yatırmışlardı bir şey kalmamıştı böylece.

buraya kadar okuduysanız muhtemelen "abisini kıskanıyor" diyeceksiniz. hayır. buraya kadar olan şeyler benim aile içinde bir kere bile dile getirmediğim şeyler. ailemin her zaman mutlu olmasını isterim. ama şu son iki haftada farkettiğim gerçek benim içimi çok acıttı.

abim babamın arabasını aldı "tatile kız arkadaşımla gideceğim yolda rezil olmayalım" diye. geri vermedi. resmen kendisinin oldu. babamın "sen işe girdiğinde evine koyarsın" dediği bir takıp eşyaları da benim haberim olmadan alıp evine yerleştirmiş.

birden bire mal meraklısı biri haline geldi anladınız mı? inanamadım. yani benim abim o benim ya nolacak alsın dediğim halde o benim elimde avucumdaki her şeyi inatla alıyor. bunu sorduğumda da "ben kullanayım biraz sonra veririm sana".

anlamıyorum abi. ve bunu annem babam da gördüğü halde ses çıkarmıyorlar.

astım oldum, nefes darlığı yüzünden hastahaneye kaldırıldım. annemin haber vermesine rağmen beni aramadı. bir kere bile.

yani kardeş karındaştır. candan ötedir derdim hep ama o beni öyle görmüyor anlaşılan.

eyvallah.