hatırladıkça iç burkan garibanlık anıları

çocukken bisiklet vardı hepimizde, dağ tepe geziyorduk bütün gün. yalnızca bir arkadaşımızda yoktu, garibandılar biraz. e adamın bütün arkadaşları bisikletle geziyor, ne yapsın çocuk tek başına kalınca da sıkılıyor, o da bütün gün bisikletlerin peşinde koşardı. nasıl bir ciğer varsa pezevenkte, sıcağın altında hiç bıkmadan koşardı bizimle nefesini siktiğimin manyağı. o arkadaşımıza "sadık" derdik biz, nereye gitse de sahibinin peşinden koşturan sadık köpekler vardır ya o yüzden takmıştık o ismi. yıllarca da kaldı o isim. ahlakımızı sikeyim ya, hep söylerim, çocuk dediğin bazen dünyanın en zalim yaratığı oluyor.