hatırladıkça iç burkan garibanlık anıları

bir akşam kubilay ile bakkala gittik. son paramızı birleştirip bir ekmek ve daire şeklindeki üçgen peynirlerden aldık.

evde su ile birlikte yeriz diye mutlu düşüncelerle yola koyulduk. apartmanın önüne geldiğimizde yukarı baktık. evin tüm ışıkları yanıyordu. yine 15 kişi toplanmıştır düşüncesiyle kaldırıma oturduk.

ekmeğin içini açtık. üçgen peynirleri parmağımızla sürdük. kuru kuru yedik.

eve çıktık. kapıyı kira kontratında ismi olmayan hakan diye piç bi arkadaşımız açtı. kontratta ismi yoktu fakat evde bizden fazla ikamet ediyordu. " yemah yok mu yemah" diye aç bir zombi gibi kapıyı açtı. dişimizin arasında krem peynir sırıtarak "yok" dedik.

o gün akşam yemeğini dışarıda yiyerek doğru karar vermiştik. *